Een overvolle week!

Familie, vrienden, fans en onbekenden!
Gaat u allen gerust even zitten want met trots presenteer ik u mijn nieuwste update! Leesvoer voor een leger!
Mijn excuses voor het lange wachten maar het was een giga drukke week omdat ’the pearsons’ zouden komen. Een groep bestaande uit 25 mensen waaronder een koppel met blauw bloed. De dame van het stel heeft zelfs Lady voor haar naam staan in het paspoort, hoe cool is dat?! Ergens nog een vrijgezelle adel in de aanbieding?


FRUITVLIEGJE ONTSNAPT AFSCHUWELIJKE DOOD

BEIJING - van onze verslaggever - Afgelopen zaterdag (28 mei) is een eenzaam fruitvliegje van een afschuwelijke verdrinkingsdood gered. Het beestje was in de jacuzzi gevallen terwijl een 20-jarige studente een bad aan't nemen was. "Ik zag het gebeuren en viste 'm er meteen uit" aldus de heldhaftige student. Na het vliegje op de kant gezet te hebben blies ze hem droog, enkele minuten later vloog het diertje weg.

Alle gekheid op een stokje!

Zaterdag heb ik voornamelijk uitgekaterd (dit kan geen correct ABN zijn) van vrijdag. Hoewel ik wel baalde dat ik er niet uit ben geweest die dag heb ik wel aan mijn voorbereidingen voor de bar gewerkt tot 03:45. Wie had ooit gedacht dat ik een workaholic zou worden? Ik zag er een beetje tegenop om in de bar te gaan werken. Ondanks dat ik alles steeds meer in de gaten kreeg werd ik toch wel ERRUG in het diepe gegooid.. Waarom kon ik niet eerst starten in 't kikkerbadje?! Het voordeel van in het diepe gegooid worden (met lekke zwembandjes), het maakt het leren een stukje makkelijker. Je MOET wel! Ik ken de drankenkaart nu inmiddels aardig uit mijn hoofd: Hennesy? Dat is cognac. Olmeca? Dat is tequila. Sandeman? Sherry! En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb inmiddels al een heel boekwerk verzameld met hoe ik cocktails moet maken, welke fles er hoe uitziet etc. etc. Als ik aan het eind van deze week geen alcoholist ben dan weet ik het ook niet meer.
Nog steeds wel een beetje jammer dat ik niet meer van Beijing zie (Forbidden City, Summerpalace). Maar dat krijg je als er een belangrijke groep op komst is en je shifts moet draaien van 4 tot 12!

Zondag was mijn heeeeeeerlijke luierdag! Overdag ben ik met Russell naar een computerwinkel geweest om m'n laptop te laten maken. Hij wist de weg zei hij (HAHAHA). We hebben zeker 2 uur langer rondgereden dan nodig was, maar ach! Eenmaal bij de winkel aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een Sony afdeling, het gebouw bestond namelijk uit 5 etages vol met verschillende computer/camera merken. De Sony afdeling gevonden probeerden we met handen en voeten duidelijk te maken wat er mis was met de laptop, waarop de man heel nuchter reageerde: „Not a problem, take a seat it will take about a half hour.“ Toen ik de Windows icoontjes op mijn bureaublad achtergrond zag verschijnen kwam er een spontane “Eureka, Halleluja” uit m’n mond. God Jezus zeg wat was ik blij dat dat ding EINDELIJK gefixt was!! Helaas duurde deze euforie niet lang... Thuis aangekomen wilde ik mijn programma’s gaan installeren (Skype, VLC, Bittorrent etc.) maar ik kreeg de schrik van mijn leven nadat ik wel 6 keer mijn wachtwoord verkeerd had ingevoerd. Met mijn neus op het toetsenbord gedrukt keek ik precies welke letters in intypte maar hij gaf elke keer een fout aan... Ik keek wat op m’n scherm rond en vond de boosdoener! Mijn toetsenbord was in het Russisch ingesteld (wtf?!). Gelukkig kun je dat vanuit het opstartscherm makkelijk aanpassen.. Maar vond het toch een beetje vreemd. Om maar even te kijken wat er mis was begon ik rond te neuzen op mijn computer en kwam er al snel achter dat mijn gehele startmenu in het Russisch stond, mijn internet in het Chinees en Microsoft Office in het Engels... TOPPIE!! Geef het langzaam op! Zal waarschijnlijk WEER een beroep op Luuk moeten doen, die ik bij deze hartelijk wil bedanken voor de vele moeite die hij neemt om mijn laptop op 8000 km afstand probeert te fixen. Dus bij deze: LUUK HARTSTIKKE BEDANK VEUR ALLE MEUJTE!!!!!!!!
's Avonds wilde ik er graag even uit en ik moest op zoek naar zwarte werkschoenen -moet van de FO manager- dus ik ging er in m’n eentje op uit! Ik was met Cecilia al een keer eerder een winkel tegengekomen waar ze redelijk goedkope (lees:5 euro) schoenen hadden en ook nog eens in onze maat. Cecilia en ik hebben namelijk beide maat 40 en daar kijken ze hier nogal raar van op. Sja, ik blijf tenminste wel staan met 'n winkracht 2 zei ik doodleuk in 't Engels tegen een verkoper, die raar opkeek van mijn maat 40. De meeste schoenmaten gaan hier namelijk van 34(!) tot 39. Het meest voorkomend is maat 37/38.
Maar goed, dat gezegd heb ik ruim 2,5 uur rondgelopen maar helaas zonder succes, ik kon de schoenwinkel niet vinden hahaha! Wat ik overigens helemaal niet erg vond, ik loop gewoon 2,5 uur rond genietend van de cultuur, de mensen, de sfeer.. Je kunt hier rustig 24/7 met korte mouwen rondlopen (zijn jullie al jaloers?). De warme wind voelt heerlijk op je huid en ik heb gewoon mensen, winkels en restaurantjes gekeken. Ik ben nog even verdwaald geraakt in een van de kleinere Hutongs (steegjes) en daar kom je wel de armoe tegen. Dat is wel heftig hoor, mensen die met z'n 30 in een halletje slapen, een oude vrouw die buiten haar kleren stond te wassen.. Wat ben je dan dankbaar voor alle bezittingen!
Overigens... toen ik thuis kwam hoorde ik van Cecilia dat er hoge pieten waren in het hotel. Bijvoorbeeld Generaals. Die hadden de hotelkamer voor een uur gehuurd -dan weet je al genoeg- op een vervalst paspoort. "That's just how things work around here" zei Russell. Ze geven het hotel geld om hun mond te houden, huren een kamer zodat ze 'n uurtje kunnen doorbrengen met een prostituee en dan gaan ze weer verder met hun werkzaamheden... WALGELIJK als je het mij vraagt.. ik heb ook tegen Cecilia gezegd dat ik erg blij was dat ik dat niet heb meegekregen want zulke praktijken, zulke mensen vind ik om uit te spugen!!!!!! Misbruik maken van je macht... Als je een leider wilt zijn bent dat dan gvd ook, voor je land, voor je mensen, om je in te zetten dat die oude vrouw uit de Hutong niet hoeft te bedelen om aan eten te komen! GRRRRRR

Montag! Da bin ich ja früh aufgestanden! En met Cecilia wat boodschappen gaan doen. Helaas zijn de ’canteen meals’ hier 6 van de 7 dagen niet te vreten dus koop ik wat brood, crackers, noodles en fruit en teer daar op. Wat overigens prima werkt, mam zei laatst nog op Skype: ”Jij bent altijd aan het eten als ik met je bel” hahaha, ja dat is dus waar want elke avond na het werk heb ik nog enorme trek omdat ik de normale canteen meals hier niet naar binnen krijg gewerkt.
’s Middags kon ik beginnen met mijn barshift. Geen flauw idee waar ik aan begon... Er was niets te doen omdat de bar ALTIJD uitgestorven is maar ik heb toch werk gecreëerd. Flessen weer geordend, dranknamen uit m’n kop knallen, afgewassen, opgeruimd, gepoetst en ga zo maar door. Ook heb ik de boel wat ergonomischer ingericht!
Wat later in de avond kwam er ineens een groepje mensen binnen wandelen. Een vrouw met vier heren. Ze kwam naar de bar toe en stelde zich voor als prinses(!!!) huppeldepup. Ik werd er spontaan zenuwachtig van maar vroeg meteen of ze wat wilden drinken.. Dat weigerden ze in eerste instantie maar naar aandringen van Russell lustte ze wel een glaasje water. Om maar vooral het koninklijk bezoek zo goed mogelijk te dienen besloot ik om maar een kaarsje op tafel neer te zetten... Ook zei Russell een paar dagen ervoor dat Tungh me moest wijzen waar de borrelnootjes stond in case people actually showed up… Ik trok alle kastjes open maar kon de nootjes nergens vinden helaas. Dus besloot ik maar om van mijn eigen voorraad twee handjesvol te verdelen over twee bakjes… Bakjes?! Shit, waar staan die nou weer? Ik heb elk kastje en schapje gezien maar geen bakjes te bekennen! Ach, dan maar whisky glaasjes, ziet er ook leuk uit. Dus ik mijn pinda’s verdelen over de bakjes en die bij hun op tafel neergezet (HA, SLIJMBAL!!! Hahahha)… Waarop Hare Majesteit zei: ”Thank you so much, you’re very professional, we’re looking for a minister of foreign affairs, you’d be a good candidate.” Trots als ‘n pauw ging ik terug achter de bar staan, MOEWHAAHAHA wat nou hotelmanager, ik word wel minister van buitenlandse zaken in China! ………………. Uhm… China is toch onder leiding van Mao… Snapte er niks meer van! Even later moest ik naar de front-Office toe om iets te regelen en vertelde Cecilia trots over mijn compliment! Waarop Cecilia antwoordde: ”She’s not a princess, she thinks she is.. She comes here all the time, always bringing people with her and tells stories like, we used to here in this courtyard en we had parties over here… She claimes she’s an emperor’s daughter.” Flaaaaauuuuwww!!!

Martes me desperté muy tarde. Zoals al eerder aangegeven was er geen hond in de bar en heb ik me voornamelijk verveeld! Maar goed er MOEST iemand staan in case they needed someone to communicate with in English.. Fijn.. Gelukkig mag ik maandag gewoon weer terug naar de front-Office plus leer ik zo wel alle aspecten van het hotelwezen kennen.
EN TOEN INEENS BAM, Russell kwam naar beneden gestormd! De pearsons wilden in plaats van in bar, midden op de binnenplaats een drankje doen. Tafels en stoelen moesten aangesleept worden van een etage erboven… En ja die stoelen zijn LOODzwaar.. Dus ik rende als een idioot met stoelen te slepen tot de zweetplekken op mijn knieën waren afgedropen.
En toen kon ik de bestellingen op gaan nemen, Tungh aansturen, de drankjes maken etc etc etc. Maar omdat alles zo plots en uit het niets was verliep het helaas allemaal wat minder soepel dan verwacht. Het duurde af en toe nogal wat lang en ik wist ook niet waar alles stond en om er nog maar iets bovenop te gooien waren er ook nog wat miscommunicaties tussen Russell, Tungh en mij. Uiteindelijk was het al met al toch goed verlopen en ik zou de dag erna veel meer voorbereid zijn omdat ik wist waar alles stond.

Wednesday was almost like Tuesday! Ook weer heel rustig de gehele tijd tot Russell weer naar onder kwam stormen dat de Pearson’s weer een drankje wilde doen at the courtyard.
Het verliep een stuk gesmeerder dan de dag ervoor, ik nam bestellingen op, zorgde ervoor dat de drankjes boven kwamen, glazen bijgevuld werden en de rekening ondertekend werd.
Ook waren er die dag Nederlandse gasten gearriveerd die ook graag op de binnenplaats wilde zitten. Dus er werd met 2 stoelen was geïmproviseerd en heb leuk met ze kunnen kletsen.. Ze kenden (hoe kan het ook missen) een stel van rond de 20 jaar die aan het Julianapark wonen. De wereld is klein!

Zo! En nu heb ik geen zin meer :) Tot morgen! xxxx