Hulptroepen arriveren deel 2

Mijn familie kwam, EINDELIJK! Wat had ik hier naar uitgekeken!! Ik had op het laatste moment toch maar besloten om ze te verrassen en ze van het vliegveld op te halen.
Eenmaal aangekomen bij de Front Office met de vraag of ze mij a.u.b. VLIEGVELD in het chinees op wilde schrijven kreeg ik een wederkerige vraag: ”Which terminal?” Uhhhhmmmmm.... Mooi, dat wist ik dus niet. Lekkurrrrr sliiiiimmm!!! Gokje wagen dan maar? Hop, terminal 3!! (????????)
Ik was net op tijd daar! Gelukkig! Ik was de verschillende manieren van omhelzingen al aan ’t inbeelden. De meest melodramatische, slow motion, tranentrekkende scènes kwamen voorbij gevlogen...
-09:15, waar blijven ze?!-
*sms sturen*
Bij de douane! Mooi dan zijn ze er zo.
6 smsjes verder...
-09:35, nog niet hier?!-
*belletje van Jos*
Verdomme, verkeerde terminal! Wat ’n anticlimax weer..
Toen moest ik een pendelbus vinden die naar terminal 2 ging. Wat een geluk dat cijfers internationaal zijn. Ik had er binnen de kortste keren een gevonden!
Mijn ontmoeting was gelukkig geen slow motion moment maar ik was maar al te blij om ze te zien! Benjamin leek wel 20 cm gegroeid!!
Die zaterdag hebben we niet veel gedaan, we waren alle vier erg moe en hebben ’s middags een dutje gedaan in ons PRACHTIGE appartement. We liepen er binnen en we sloegen alle 4 steil achterover. Het was ontzettend groot, ruim, verzorgd en leuk ingericht. Mam en ik hadden de master bedroom meteen opgeëist! Jos was zo lief om zich op te offeren om met Benjamin een kamer te delen aangezien ik Benji’s snurk orkest niet zo waardeer. Eenmaal gesetteld en uitgepakt plofte ik op ’t bed... ZACHT!!! Wat ging ik hier heerlijk slapen! Zachte, donzige, fluffy kussens en een matras waarbij ik niet elke morgen op zou staan met blauwe plekken van de veringen!!! Verkeerd hotel gekozen?! Nee joh, geintje =)
We hebben die dag dus vooral uitgerust en zijn na een klein restaurantje vlak bij het hotel in de buurt geweest.
Ik moet overigens wel toegeven dat het voor mij heeeeerlijk was om even bij mijn werk weg te zijn en mede door het grote contrast tussen mijn buurt (oud) en Wangfujing (modern) kreeg ik een echt vakantiegevoel!

Zondag besloten we om met z’n allen naar het Olympisch stadion te gaan, ’The Birdsnest’. Ik heb ’m al een aantal keer voorbij zien komen op mijn weg naar Wudaokou maar ik was er nog nooit geweest.
Helaas was zelfs mijn uitmuntende Chinees niet goed genoeg want we belandden in eerste instantie bij een of ander thee museum.. Dus we konden weer een taxi terug pakken!
Toen we arriveerden viel mijn mond open van verbazing, wat een machtig gebouw en wat een prachtige staaltje architectuur!!!! Ik heb altijd wel iets gehad met machtige / grote constructies. Ik weet nog dat we met ik geloof de vieren van het 50 trouwjaar van oma en opa met de boot naar Engeland gingen en dat ik ook helemaal wild werd toen ik het schip zag. Ik vind dat zo gaaf!
Het enige nadeel van toeristische attracties in Beijing; de bedelaars / verkopers. Mijn hemel zeg, je word er mee doodgegooid. Met een paar ’bouya’s’ hier en wat ’boushi’s’ daar waren we dan toch in staat om bij de ticketverkoop aan te komen.
Wat was het stadion gaaf zeg, en alles was tot in de puntjes bijgehouden! Ik durf zelfs te wedden dat het gras op de millimeter gelijk was! De sportievelingen (ik dus niet) waren helemaal naar boven gelopen en hebben op de hoogste stoel van het stadium gezeten terwijl ik fungeerde als Westerse accessoire op menige foto’s. Is wel gek hoor, als mensen ineens naar je toe komen of ze met je op de foto mogen! Nu moet ik ook wel zeggen dat we nogal opvallen tussen het Chinese volk. Ieder van ons minimaal een kop groter dan de gemiddelde Chinees. Allemaal blauwe ogen, waarbij die van Benjamin het meest opvielen (hij had meer bekijks van jongens dan ik.......). We hadden een rode krullenbol bij ons en een meneer die op Einstein leek. En om de Adams family compleet te maken liep ik (met hakken zo’n 1.82) met mijn rossige haar er natuurlijk ook frappant bij. Nu moet je je voorstellen dat het Chinese volk weinig variatie kent als het aankomt op haar kleur, huidskleur en de kleur van hun ogen. Dus dan val je als Westerling al snel op.
We zijn toen via the olympic boulevard langs de zwemhal gelopen en hebben toen een taxi terug naar huis genomen.
Jos stelde voor om wat te gaan eten bij een ander restaurantje bij het hotel in de buurt, waar we voor weinig geld heeerlijk gegeten hadden. Maar om maar even aan te geven hoe goed ze hier Engels spreken zal ik even een scene schetsen uit dat etentje:
”I would like to have a coke please”
”A what?”
”Coca Cola please”
”Shjeloujejaa?”
”COKE, you know, COCA COLA”
”Shjehshjehshjeh”
En vervolgens kwam madam aankakken met thee... =’)
Om ons dagje goed af te sluiten zijn we de drukke winkelstraat van Wangfujing op gaan zoeken. Waar mijn familie een halve cultuurshock onderging... Het is namelijk SPUUG druk en VOL met Chinezen (duh). Dat was wel erg grappig om te zien, ik was er inmiddels al zo aan gewend dat ’t mij niet opviel, dus dan is het leuk om te zien wat andere de eerste keer denken.
Mam en ik zijn een winkeltje ingevlogen terwijl Benji en Jos lekker buiten op ons konden wachten in het zompige weertje. Ik had allerlei cadeautjes (ja alweer) gekocht voor de mensen thuis en kon d'r dan ook heel wat van mijn lijstje afstrepen!

Ik zit me zo te bedenken hè, is het niet veel leuker als ik mijn gasten laat vertellen over hun belevenissen hier? Kun je China zien door andermans ogen ;) Kijk ook even goed naar de verschillen in smaak hahaha!

Zo, en dan laat ik nu het woord over aan Benjamin...:

Nou daar stonden we dan, na NEGEN en een half uur vliegen, op een snikhete taxi standplaats te wachten op Sylvia, die stond bij de verkeerde terminal ons op te wachten.
Na een klein halfuurtje wachten kwam er dan toch een gedaante uit de bus die wat groter was dan de gemiddelde persoon die mij tot dan toe gepasseerd was (en geen spleetogen had).
Toen we na een beetje gedoe eindelijk in de taxi zaten, kwam letterlijk tussen de bomen door de stad die Beijing heette te voorschijn.
Helemaal onder de indruk reden we een klein stukje door de immense stad en om de 10 seconden moest Jos laten weten hoe enorm het allemaal wel niet veranderd was.
Toen we eenmaal ons hotel naderde begon de taxi chauffeur van alles op z'n Chinees te zeggen waar wij niks van begrepen, nadat wij ongeveer 300 keer Lee garden hotel gezegd hadden en op ‘t kaartje aanwezen kwamen we dan uiteindelijk op onze bestemming.
Na wat gedoe (slecht Engels) met de receptie man konden we naar onze hotelkamer -nou ja- appartement dan, het was namelijk echt super ruim en super luxe!
Na de kamer indeling gemaakt te hebben was het voor mij tijd om te slapen want ik had een enorme jetlag. s' Avonds zijn we uit eten gegaan, echt chinees eten wat niet te pruimen was maar wel met vier personen voor maar 7 euro gegeten, na het eten heb ik geprobeerd te slapen.

Op zondag (dag2) ben ik vrij vroeg opgestaan om wat spullen op te halen bij Sylvia's hotel samen met Sylvia.
Eenmaal weer bij het hotel aangekomen hebben Syl en ik vervolgens geprobeerd in een wokpan met roomboter een roerei te maken omdat we zo’n honger hadden. En om het af te maken werd dit gegeten op zoet brood (blegh).
Klaar met ontbijt was het plan om naar het Olympisch park te gaan. Maar onze taxi chauffeur dacht daar anders over, nadat we eerst bij het verkeerde stadion werden afgezet en bij het theemuseum terecht kwamen konden we een nieuwe taxi nemen die ons WEL naar het Olympisch stadion kon brengen. Vanaf de ring weg zag je daar enorme gebouwen zowel in de breedte als in de hoogte verschijnen, dat was natuurlijk het vogelnest of te wel birdsnest.
Verder hebben we daar rond gelopen, het stadion van binnen aanschouwd, op de hoogste stoel gezeten (ik dan) EN op de olympic boulevard rondgelopen waarna we teruggingen naar het hotel.
S'avonds nog wat Chinees gegeten -het was al beter dan de dag ervoor- maar ook tevens de laatste keer dat ik het eten niet super vond! De dagen die gingen komen hebben we de ene na de andere dag super gegeten

Dag 3, vandaag zijn we naar de verboden stad gegaan! Het laatste stukje naar de verboden stad toe hebben we met een soort van toeristen taxi (pendelwagen) gereden. Daar stond een erg lange rij dus moesten we even wachten! Na een tijdje kwam er een vrouw op ons af die ons iets wilde verkopen - zoals wel vaker het geval was - maar deze wist van geen ophouden, het was zo irritant! Toen we bij de ingang kwamen stonden natuurlijk de welbekende gidsen ons op te wachten. Nadat we er in eerste instantie een paar hadden afgeslagen gingen we uiteindelijk dan toch maar in zee met een ex geschiedenis docent (ook alleen maar zodat we dan niet in de rij hoefde te staan voor kaartjes). Zoals ik eigenlijk al verwachte kon ik van zijn Engels niks verstaan en liep ik er ook maar een beetje achteraan, Sylvia –net zo oplettend als ik- was ook zeer gecharmeerd van zijn Engels, ze was zodanig gecharmeerd dat ze uit frustratie tegen muren aan begon te rennen in de hoop knock-out te gaan. (Grapje hè ;) )
Daarna zijn we geloof ik naar het tianamen plein gegaan (ik weet het niet meer precies hoe het met de dagen en de bijbehorende activiteiten zat) waar heel veel Chinezen met Sylvia en Willo op de foto wilden.
Op de terugweg zijn we naar een shoppingmal gegaan waar we wat KFC gegeten hebben. s'' Avonds hadden we weer honger en zijn we bij de irish pub gaan eten die de zeer oplettende Jos was opgevallen! Na het eten zijn we hotel-waards gekeerd.

Dag 4 Vandaag stond het zomerpaleis op het programma maar Willo voelde zich niet zo lekker dus was het aanvankelijk onzeker of we nog wel zouden gaan.
Uiteindelijk gingen we toch, het was een flink stuk in de taxi maar dan heb je ook wat. De taxi rit was eigenlijk gewoon een rondleiding langs veel mooi dingen en gebouwen die Beijing te bieden heeft.
Aangekomen bij het zomerpaleis gooiden we het dit keer op een audio gids, wat een ramp!!! Daarbij komend dat het eigenlijk niet heel anders was dan de verboden stad en dat Willo zich niet lekker voelde was dit uitstapje ‘n iets minder groot succes. Wel was er een heel mooi en groot meer en een mooie brug maar dat is allemaal bijzaak.
s' Avonds weer bij de irish pub gegeten en daarna op de grote winkelstraat (wanfujing) nog iets gedronken.
Dag 5, kan ik me niet meer zo goed herinneren, volgens mij was dat gewoon een winkel dagje. s'Avonds wel lekker Taiwanees gegeten en heeft Sylvia me meegenomen naar Salud, de bar waar zij geregeld komt. Daar ontmoette ik Clement, een hele aardige franse (jonge) man die een paar dagen later zijn eigen bar zou openen.
Dat was wel gezellig maar rond een uur of 2 was het er gedaan en zijn wij weer naar het hotel terug gegaan.

Dag 6, de dag van de Muur! We hadden dag 6 gekozen om naar de muur te gaan omdat Sylvia dan moest werken en we geen zin hadden om een hele dag op de muur met haar opgescheept te zitten. Nee joh geintje, omdat ze al naar de muur was geweest kozen we dus deze dag uit, dan zou ze niet te veel missen.
s' Morgens werden we opgepikt om naar de muur te gaan. In ons busje, met een soort van gids, kwamen we erachter dat we niet alleen naar de muur gingen maar ook naar de parels, de clwansonee of zoiets, EN naar het thee museum. Dat was namelijk allemaal inbegrepen bij de tour, natuurlijk was het de bedoeling om daar iets te kopen..
Eerst ging we naar ..(vergeten).. waar ze prachtige vazen en andere toestanden maakten dus hebben we er ook maar iets gekocht (zijn die tour kerels ook weer blij). Toen zijn we naar de muur gereden en hebben vervolgens de muur beklommen! (ik helemaal tot het einde) bij dat bepaalde stuk zou er een spectaculaire ride (toggleslide) naar beneden zijn, maar omdat het regende moesten we langer dan een half uur wachten. Eindelijk was het droog!! En ik had er echt zin in, helemaal opgewekt om te gaan zat er een Chinese pruim voor me die een gemiddelde snelheid aan hield van een slak met reuma. Er zaten nog meer mensen achter me dus kon ik niet stilstaan om een gat te laten ontstaan, dat was wel erg jammer.
Op de terugweg van het parel museum, waar we ook nog wat gekocht hebben, was het thee museum aan de beurt maar daar hebben we voor bedankt!!
s' Avonds weer lekker gegeten bij de Taiwanees en later heeft Sylvia, Jos en mij meegenomen naar een uitgaansgebied (Haihoh) waar vooral live bands komen, dat was erg gezellig en leuke reggae gehoord! Behalve die vreemde eend in de bijt!!!!!

Dag 7, Sylvia heeft ons meegenomen naar haar hotel waar we een uitgebreide rondleiding kregen door haarzelf: het was een prachtig hotel met schitterende Chinese antieke kamers! Ook heeft ze ons aan haar baas voorgesteld ‘Russell’ (een vriend van Bart) een aardige Australiër!
s' Avonds naar een tapas bar gegaan in Sanlitun, dat is een uitgaanswijk met geweldig super nieuwe winkel straten en nieuwe gebouwen. Erg indrukwekkend!
Nadat ik mijn buikje heb rond gegeten ben ik met Sylvia naar Salud gegaan met de doorman (piccolo) van ons hotel, genaamd: ‘AsianGames’ (ja, serieus!! :p) Daar hebben we iets gedronken en heb ik me voorgesteld aan Cici en Toni (vrienden van Sylvia) en nog een vriendin van Cici. Na wat glaasjes zijn we met z’n zessen naar de nieuwe bar ‘Temple’ van Clement gegaan.
Daar was het rond 12 uur vrij rustig, wat ik niet snapte op een openingsavond, maar het bleek dat de politie het feest daar stil had gegooid vanwege geluidsoverlast. We zijn daar nog een uurtje gebleven en hebben nog eff gezellig gepraat met wat mensen. Sylvia en ik gingen weer terug zonder AsianGames, die wilde naar huis omdat hij half zat was van eeeen biertje. We zijn vervolgens tot een uur of 4 bij Salud gebleven om vervolgens te ontbijten bij de Mac.

Dag 8 Van 6 uur s' morgens tot 4 uur s' middags geslapen, daarna zijn we met de familie gaan eten bij Sanlitun. Ik haal het door elkaar volgens mij hebben we op de 7e dag ergens anders gegeten maar ach, dat is niet zo belangrijk!
We zijn toen uitgegaan maar wel pas om 2 uur! Daar waren zo wat redenen voor…
Eerst zijn we naar Salud gegaan en vervolgens naar Temple de bar van Clement waar we de avond hebben afgesloten, zo rond 5 uur waren we terug bij het hotel.

Dag 9 laatste hele dag! Nou ik ben rond 11 uur toch maar opgestaan om mee te gaan naar het nationale museum, Sylvia bleef in d'r nest liggen want haar oude botten kunnen het feestleven niet meer zo goed hebben hahaha!
Het ‘National Museum’ was wel ok, maar nou niet dat je zegt ‘halleluja’.
s' Avonds gegeten bij een zaak in een van de vele winkelcentra in Wangfujing (ons district) waar ze pizza's hadden! Weeer erg lekker gegeten maar onder het eten hadden "ze" een meningsverschil waar ik de dupe van was en mocht van Willo nog maar tot half 1 uit. Mede omdat we de dag daarna terug zouden vliegen. Zo opstandig als ik ben en zo volledig als ik in mijn recht stond (want ik was nog maar 1 dag in Beijing) had ik daar sch*%t aan en werd de tijd slechts nog bijzaak! Het was nog zeeeer gezellig met Cici en Toni en eenmaal afscheid van iedereen genomen zijn Syl en ik rond 6 uur hotel-waards gekeerd en zijn we meteen gaan slapen, om vervolgens 10 minuten later weer op te staan.

Dag 10 begon voor mij om tien over zes nadat ik 2 minuten in bed had gelegen. Willo was natuurlijk erg boos omdat we veeeeeeels te laat thuis waren gekomen.
Met ons vertrek hebben we nog wat geld achtergelaten voor de doormen (piccolo’s) omdat ze gewoon zo super vriendelijk en behulpzaam zijn geweest.
Rond 7 uur zat ik in de taxi vaarwel te wenken naar Sylvia en gingen we opweg naar het vliegveld. Ruim op tijd aanwezig bleek onze vlucht - als een van de weinige - nog WEL op tijd te vliegen. De redden voor de vele geannuleerde vluchten was een storm van de avond er voor en daar had het vliegverkeer last van gehad.
Maar goed! Rond half 10 zou ons vliegtuig vertrekken wat dus echt totaal niet het geval was want die chinezen zaten ons te klieren!! We hebben 2 en een half uur moeten wachten voordat we werden teruggeduwd en pas rond half 1 waren we de lucht in, dus 3 uur te laat!
Van Beijing naar Parijs gevlogen, daar over gestapt naar een vliegtuig dat naar Dusseldorf ging om vervolgens door neef Sven te worden opgehaald.
Om 9 uur Nederlandse tijd stonden we weer voor ons huisje in het dorpje dat Venlo heet. Waar er net een hardloper voorbij rent die niet weet waar ik in de afgelopen dagen wel allemaal niet geweest ben…
Ja nu zit de China reis er helemaal op snik snik…