Zee&zand / Hulptroepen arriveren deel 1
Door: Sylvia
Blijf op de hoogte en volg Sylvia
29 Juli 2011 | China, Peking
Wat heb ik een nare week achter de rug. Ik ben nu helemaal klaar met depri zijn, inhaleer de frisse wind, laat mijn manen wapperen en boks de negativiteit de kamer uit. Blegh wat ben ik het zat om allerlei figuurtjes te zoeken in mijn behang, te staren naar dat oh zo irritante motje die tevergeefs met volle kracht vooruit door het gordijn heen probeert te komen en eindeloos te malen over de meest onzinnige dingen.
-Even op de klok kijken-
07:10…
Verdomme.. nog 2 uur..
-Even Nu.nl checken-
Nee gelukkig, er is nog geen vliegtuig neergestort
...
Wat zeg ik nou?! NOG?!
AFKLOPPEN.
Jezus man Sylvia beheers jezelf zenuwpees!
Dan maar even snel vertellen over mijn o zo heerlijke strandfeest van vorig weekend. Om maar even bij het begin te beginnen... Clement vroeg mij twee weken geleden ergens halverwege de week of ik zin had in een (privé) strand feest dat weekend. Nouja, mijn euforie op dat moment beschrijven is onmogelijk! Strand.. Wat is dat toch een prachtig woord. Strand. STRAND. STRAND, STRAND, STRAND!!!!!!!!!! NATUURLIJK WIL IK MEE! Water... Zwemmen, god wat mis ik dat.. Nou niet zo zeer het aspect om halfnaakt rond te lopen –als het aan mij lag zwom ik in bourkini- maar gewoon het heerlijke gevoel van koel zeewater en zachte golven.
Die zaterdag was het dan zo ver, niet geslapen –goh voor de verandering!- 6 keer gecheckt of ik wel alles had- Oeh, ik moest opschieten! In een kleine draf met een Ikea tas onder de arm richting de grote hutong gerend. Clement bellen! ...
“Hey, are you there yet?“
“wuhhmpfuuu”
“You do know you have 5 minutes left right?! Are you still in bed?!”
“It’s 10:45 wuhmmm”
“YES, EXACTLY MY POINT”
“We havvv to be thereee at 11:45 now I’m going back to zzzleep”
“Goddamn CLEMENT! You told me 10:45”
*Tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut*
Fijn.. was ik een uur te vroeg! Vloek, vloek, vloekerdevloek... Hup! Richting supermarkt, we blijven immers op het strand slapen en ik wil wel eten (lees: koek en chips) en drinken (lees: Koffie in welke vorm dan ook) bij me hebben. –Telefoon checken- Hmpf, nog 30 minuten. Ach, dan nog maar even snel langs huis, kijken of ik niks ben vergeten…
Kraaaak… Wat maakt die vloer toch een herrie bij mij thuis. Het is maar goed dat Cecilia zo’n vaste slaapster is. Al zou de josti-band een huiskamer concert geven, Cecilia ondervindt geen problemen met het behouden van haar slaap. –Ach wat flauw he, josti-band grapjes!-
Weer mijn telefoon checken, 11:35! Aaahhh opschieten! En opnieuw in mijn elegantste draf richting de achter uitgang van het hotel, even dag zeggen tegen de ’bewakers’ (ja, want oempa-loempa’s zijn toch o, zo intimiderend), en op naar het meetingpoint: DE MC DONALD’S. Welk geniaal brein spreekt af bij de Mc Donalds zo vroeg?! Dan vraag je gewoon om een bus vol met herkauwende koeien die hun rotzooi laten slingeren en om dan nog maar niet te spreken van eetmanieren. –Sylvia, ben niet zo’n burgertrut-
HOPHOP! Bagage in de bus laden, ja ja, we gaan we 3 reisbussen richting het strand! Toen nog niet realiserend dat de veringen in mijn bed niet te enige stugge veringen in China zijn... Ik zat langs een koppel waaraan ik werd voorgesteld voor de Mc Donalds, waren bekende van Clement –hoe kan ‚t ook anders-. De jongeman, ik schat een jaar of 30, was een van de meest aso types (op sociaal vlak) die ik ooit heb gezien. In het begin van de reis ging t nog wel, maar toen besloot hij dat hij zijn muziek met de hele bus moest delen. Nogmaals, we zaten in een touringbus wat betekend dat die best wel lang zijn, en als je DAN overlast veroorzaakt bij de mensen die he-lu-maal vooraan in de bus zitten, dan staat je muziek toch schandalig hard... Daar zat ik naast, ’n dikke 5 uur lang.
Eenmaal aangekomen op het strand pleurde ik mijn tassen letterlijk neer en rende als een kip zonder kop richting het water. Na een heerlijke verfrissende duik zonder knallende #%$ herrie in mijn oren wachtte mij de missie een tent te vinden. Ja, je hoort het goed, ik ga in een tent op het strand slapen!!! De tent bleek uiteindelijk makkelijker opgezet dan gedacht en met wat hulp van anderen stond ie binnen no-time.
En toen was het tijd om te feesten en te beesten! Het begon te schemeren, de muziek was heerlijk mellow en op de achtergrond hoorde je de zee zachtjes meedoen. Het zand werd onder mijn voeten weg gemaald met elke stap die ik maakte op het ritme van de beat. Zo kwamen die oliecalorieën er wel af! Stil staan was dan ook onmogelijk, de muziek was SUPER. (Zie filmpje) Ik heb regelmatig in het ondiepe gedeelte van de zee gelegen starend naar de heldere sterrenhemel –zelfs een vallende ster gezien- terwijl het feest achter me aan de gang was. Ook heb ik meerdere mensen ontmoet, waaronder een Nederlander. Wat voelt dat dan ineens gek, om zo Nederlands te praten! De diversiteit van mijn vocabulaire stond ongeveer gelijk aan de inhoud van Goede Tijden, Slechte Tijden. Waardoor ik regelmatig genoodzaakt was om de conversatie voort te zetten in het Engels.
Wat was ik moe op een gegeven moment!!! Ik ben naar mijn tent gelopen om even een korte powernap te houden, ik was namelijk toch echt wel van plan om de hele line-up mee te draaien. En na een heerlijk uurtje zand happen in mijn tent was ik dan ook helemaal opgeknapt voor deel 2! Vaker stond ik alleen, of ja, je staat nooit alleen want je staat tussen mensen maar ik bedoel dus was ik de rest kwijt. Maar dat leek nu totaal niet uit te maken... Het was ik, de nacht en de muziek.
Heel wat nieuwe personen, gave muziek en gekke foto’s verder werd ’t dan toch langzamerhand licht. De line-up was ten einde gekomen en iedereen zocht z’n tent op. En wat was dat een gaaf gezicht, het hele strand vol met tenten. Toen was het tijd voor een paar uurtjes lekker slapen!
Eigenlijk was het de bedoeling dat er ’s middags nog doorgefeest zou worden maar door slechte organisatie en weer dat niet echt mee zat wilde het grootste gedeelte van de menigte wel weer naar huis... Dus ik en ‚t clubje waarmee ik daar was waren stiekem in een vroegere bus gaan zitten omdat we het wel voor gezien wilde houden. Dat was het begin van mijn 5,5 uur durende terugreis naar huis!
-Holy #$%! Ik moet naar ’t vliegveld!!-
Ze weten als het goed is niet dat ik ze op kom halen!
Tot de volgende keer!
(Die overigens snel is aangezien ik bijna 2 weken achter op schema lig!!!)
-
29 Juli 2011 - 20:50
Oma Riet:
Wat een verhaal van al die belevenissen. Uit dat verhaal van zee en zand concludeer ik dat jullie mooie weer hebben, nou dat hebben wij niet; maar te klagen is er ook niets. \ik hoef bij de tuin bijna niet te spuiten.
ANne, Mar en Wllo zijn weer teug van hun vakante da's fijn want het was wel wat saai en stil in Venlo. Voor jou zijn het nog 2 weken he ? Achteraf is het toch allemaal vlug gegaan. Ik kijk er er naar uit. Dag Sylvie, ik hoop dat je nog nederlands kunt verstaan! Liefs van oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley