Een enkeltje Maastricht

Enkeltje Maastricht €11,90. Daar begon mijn reis! De avond van te voren had ik laat een mailtje van Laura (van paardinnood.nl) ontvangen dat ik groen licht had om te komen. Na 6823 keer gecheckt te hebben of ik alles had liep ik aan vergezeld door mijn twee maatjes. Ik had het al aan een handjevol mensen verteld, de dag vóór ik vertrok. Ik zou naar Spanje liften om daar een hand te helpen met de verzorging van mishandelde en verwaarloosde paarden. Het zou mijn eerste keer liften zijn.. Hoe zou mij afgaan? Ik ben van nature een thrill-seeker. Ik ben ervan overtuigd dat ik dit deel van mijn genen aan mijn moeder te danken heb.
De zon voelt nog lekker warm aan op m'n huid terwijl we richting het station lopen. De kriebels beginnen nu toch wel te komen! Ik had ’t bijna niemand verteld.. en mijn lieve moeder al helemaal niet! Ze zou geen oog dicht doen en in eerste instantie witheet zijn van onrust.
James toetst mijn bestemming in, ik pin het kaartje en loop vervolgens met het geprinte kaartje naar de trein. Mijn kleine minimops dribbelt langs me de trappen van het station naar beneden en weer naar boven. De magie van de gedachte dat ik samen met mijn kleine vriendin deze grote uitdaging aan zou gaan, is niet met woorden te beschrijven...
De trein komt eraan en ik ben ongeduldig op en neer aan het tikken met mijn voet, ik ga, ik ga, IK GA!!!! Twee flinke knuffels voor de lieve gentlemen (de laatste van hun soort) en ik stap de trein in, opzoek naar een plaatsje. Na wat gekke bekken, kushandjes en gezwaai klinkt het fluitje... Pascal werkt zich een Fisherman’s friend naar binnen en James en ik kunnen er nog even om lachen.. de trein rijdt langzaam weg... Ik ben er klaar voor!
Muffin probeert haar draai te vinden om mijn schoot terwijl ik naar buiten staar. In Roermond vlogen we de trein uit (letterlijk) en moesten we overstappen. Zo snel als ik lopen kon haastte ik mij naar het volgende perron. SHIT! Dat heb ik weer! 20 trappen omlaag, 20 weer omhoog! Maaaaar zo sportief als ik ben laat ik mij natuurlijk niet kennen. Stoer geef ik een zwaai aan mijn koffer, maar natuurlijk ging dit niet zoals ik het wilde. Hij landde halverwege mijn rug en de rugzak die erop stond kukelde zo over m’n hoofd naar voren. Muffin ontweek de tas, trok mij (al uit balans) de trap af en.... ik ben nog nooit zo snel van boven naar beneden geweest. Met een diepe zucht pak ik mijn spullen en vervolg ik mijn weg naar de trein.
Eenmaal in Maastricht aangekomen kon ik mij iets herinneren van wat Pascal eerder op de dag tegen mij zei. Ik vertelde hun dat ik veel gelezen had over liften en dat de beste plaats bij een tankstation was. Pascal reageerde hierop, hij wist waar er eentje lag in de buurt van het MVV stadion. Ik vroeg aan een voorbijganger welke kant de loopbrug op was (dat kon ik me nog herinneren) en natuurlijk stond ik wederom aan de verkeerde kant van het station! Hij vroeg waar ik heen ging en toen ik hem vertelde dat ik liftend naar Spanje wilde gaf hij mij een schouderklop, een knipoog en wenste me heel veel succes. Ik realiseerde me op dat moment dat ik het erg prettig vond dat ik er zelf zo ongelofelijk van overtuigd was dat ik dit kon, mocht de mening mij van een ander schelen dat had ik me waarschijnlijk in Maastricht nog omgedraaid.
2 Bruggen, 80 treden en een hoop gevloek verder kom ik na 20 minuutjes aan bij een tankstation! Helaas niet de Shell maar ik nam ook genoegen met de BP. Ik ging me toch eerst even zitten voor een lekker broodje en gaf Muffin meteen ook haar avondmaal. Terwijl Muffin heftig haar brokken aan’t herkauwen was kwam er een medewerker naar buiten om een emmer met water om te gooien. Dit leek mij een uitgelezen kans om te vragen of hier ook wel een Belgen langs kwamen (wel zo handig als je eerste checkpoint Luik is).
“Die komen hier net zo vaak als Duitsers.”
“.....” (vragende stilte met verwarde blik)
“Alleen op die Duits en Belgische dagen.”
“O, oké dankuwel.” (scheldt in zichzelf)
Er kwam een gezin aanrijden, een Somalisch uitziende vrouw met een Nederlandse man en een kindje. Helaas geen Belgisch kenteken.. Toch waren zij de eerste die stopte met tanken nadat ik mijn broodjes volledig verorbert had. Ik schraapt alle moed bij elkaar en opperde Muffin om haar puppyblik op te zetten.
“Meneer mag ik u wat vragen?”
“Ja..”
“Welke richting gaat u op?”
“Wij gaan naar Luik”
Ik maakte een klein sprongetje van geluk, WAT EEN MAZZEL!! Ik vroeg of Muffin en ik mee mochten rijden, en ja hoor, lucky bastard al zeg ik het zelf! Ik probeerde een gesprek aan te gaan met de kleine 3 jarige meid maar helaas beheers ik peuter gebrabbel niet. Stiltes werden wat afgewisseld met vragen die op en neer gingen en voor dat ik het wist stond ik op het volgende tankstation in Luik. Daar stond een jongen van mijn leeftijd met een busje. Snel bedankte ik de familie voor de rit en liep naar hem toe. Al snel kwam ik erachter dat hij alleen Frans sprak en dat mijn gebrek aan Frans en zijn gebrek aan Engels de conversatie erg moeilijk maakte, maar ik begreep dat hij zuidelijk ging naar een plaatsje dat Marche En Famenne heette, lang leve Google Translate! De conversatie zette zich voort in de auto door middel van onze vertaal apparaten. Maxime, 23, was elektricien en beunde bij door telefoons, tablets en laptops te repareren. Het was een ontzettende vriendelijke kerel waar ik wederom helaas afscheid moest nemen toen hij me afzette op het tankstation in Marche En Femme.
Ik moest even kijken waar ik was en waar ik heen moest. Ik besloot dat ik de meeste kans had als ik met mijn thuisgemaakte bordje: “Metz / Nancy” langs de weg net voor het tankstation ging staan. Ik had al snel geluk, er stopte iemand. Hij stapte uit en ik probeerde uit te leggen waar ik heen moest. Al gauw kwam er nog een man bij staan, geen idee waar hij vanaf kwam. Hij leek boos en hij liet het woord politie vallen. Ik denk nu achteraf dat hij dacht dat ik van huis weg was gelopen o.i.d. Ik liet hem mijn paspoort zien en zijn toon veranderde. Hij stelde de man die gestopt was met zijn auto gerust, zei dat hij verder kon rijden en brabbelde een hoop Frans tegen me. Ik verstond er de ballen van en uit wanhoop belde ik de eerste op die in me op kwam: Isabelle! Toen het aantal belletjes richting de stalk grens liep besloot ik ’t op te geven en nog eens rustig te luisteren wat de man te zeggen had. Uiteindelijk bleek dat al die jaren Frans niet geheel voor niet waren geweest! Hij zou met me meelopen naar de trein en me op de trein naar Arlon zetten. Wederom werd mijn conditie getest, ik moest met een rugzak van plusminus 6 kilo, een koffer van tenminste 15 kilo en een irritante tent 20 minuten flink stijl bergopwaarts lopen... Gelukkig had hij Muffin vast.
Op het treinstation was het ijs en ijskoud, de wind snee zelfs in je gezicht. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat ik dacht dat ik in de hemel was toen ik in een verwarmde trein kon zitten met mijn kleine vriendin. In Jemelle moest ik overstappen op de trein naar Luxemburg maar voordat ik daar aankwam heb ik in tenminste 3 andere talen gesproken met een conducteur (die verdacht veel leek op Caesar Milan) voordat ik erachter kwam dat hij ook Nederlands kon. Het deed me zo goed om zulke spontane, leuke gesprekken met totaal vreemden te hebben. Mensen die daadwerkelijk geïnteresseerd waren in mij, in mijn hond en in mijn reis. Ik nam afscheid van de leuke conducteur en liep richting het perron welke hij me had aangewezen. Een half uurtje wachten werd ingevuld met het eten van wat broodjes en het doen van push-ups om maar warm te blijven.
De trein naar Luxemburg was net ietsje mooier dan de vorige, je kunt ze vergelijken met de nieuwe(re) NS treinen. Eenmaal in de trein begon ik me af te vragen of het niet slimmer was om gewoon door te reizen tot Luxemburg.. Ik had het kaartje dan wel tot Arlon gekocht maar ach! Een beetje extra spanning kon deze trip wel gebruiken (ahum ahum). Ik bleef lekker zitten waar ik zat tot ik in Luxemburg aankwam. Aangekomen in Luxemburg begon ik mij af te vragen of het wel zo slim was om ergens mijn tent op te zetten.. Ik zou hem midden op het trottoir kunnen droppen maar dat zou geheid voor problemen zorgen. Stiekem was ik ook wel toe aan een warm bed en een lekkere douche in de morgen. En zo was er wederom een besluit geboren, ik ging op zoek naar een hotel. Een beetje teleurgesteld door mijn eigen luxe-zucht vroeg ik bij hotel 1 of ze daar honden accepteerden, helaas.. Ik moest het een deur verder proberen! Hotel 2 stonden wel honden toe! Hè wat fijn! Wat kostte de kamer voor een nacht? 159 eurie... Dacht ’t niet dus! De vriendelijke front-office medewerker belde een ander hotel 200 meter verderop op, daar waren de kamers 79 euro p.p. BINGO, ik kon m’n bed al ruiken!! Ik checkte in en maakte nog een lullige grap of hij Muffin’s paspoort ook wilde zien en racete naar mijn kamer. Hij is klein, een tweepersoonsbed en een mini douche... Ik voelde wederom in de hemel.
Nu lig ik heerlijk in het warme bed met mijn irritant snurkende maar toch hele lieve vriendin tegen mij aan, te typen over het begin van mijn avontuur. Ik ben helemaal bekaf en ga nu echt snel slapen, ik ben benieuwd wat de morgen mij zal brengen!