Ter land, ter moeras en uhhh niet ter lucht?!

Hoe vind je deze; je dag overzicht typen terwijl je in de auto mee lift! Wat een ideale oplossing dit! Ik ben op dit moment onderweg naar Lyon.. “Lyon?!” Hoor ik je denken. Ja, vandaag heb ik niet echt veel kilometers kunnen maken. Lang niet zoveel als ik in eerste instantie gehoopt had.
Het begon allemaal vanmorgen! Man man man wat lag dat lekker onder zo’n warme deken, vooral met zo’n moddervette pluizenbol tegen je aan. Na een heerlijk ontbijt en een nog fijnere douche was ik weer helemaal frisch und froitig. Klaar om de bordjes in de lucht te houden en die vette rit te scoren die me zo ver mogelijk naar het zuiden zou brengen.. Niet dus! Ik stond in het centrum van Luxemburg net vóór een grote weg die richting het zuiden ging. Ik kon me herinneren in een van de verhalen die ik gelezen had dat het soms wel een uur kon duren voordat men een rit gefixed heeft. Ik had het grote koffer op de grond gelegd zodat Muffin niet met d’r blote billen op het koude trottoir hoefde te zitten. Massa’s auto kwamen voorbij maar niemand nam me mee! Nee-schudders, kushandjes en wuivers, ze passeerden allemaal de revue. Na ongeveer anderhalf uur kwam er een meid op me af, ze vertelde me dat het niet erg waarschijnlijk was dat ik hier zou worden opgepikt. Ook dit had ik kunnen weten aangezien ik gelezen had dat men in het centrum minder kans heeft op een rit. Ze bood me geld aan voor de trein naar Metz maar dat weigerde ik. Ik vond het ongelofelijk lief van haar om iemand zo te helpen. Nu had ik zelf genoeg geld op zak dus het was niet nodig maar dan nog wat een lief gebaar! Ik besloot haar advies op te volgen en kocht een internationaal ticket richting Metz. Waarbij ik wederom geholpen werd door een bijzonder vriendelijke jongen, hij liet met zien via welke app ik de vertrektijden óók op kon zoeken.
Het kaartje kostte 23,20 euro inclusief de toeslag voor de hond. De man vroeg me hoeveel ze woog en ik loog ergens tussen de 5 en 7 kilo. Waarop hij reageerde dat honden onder de 5 kilo maar 8 euro hoefden te betalen voor de trein. Ik haakte daar doodleuk op in: “oh in dat geval weegt ze zeker minder dan 5 kilo”. Hij kon er wel om lachen en gaf me het ticket. Op naar het goede perron!
In de trein zocht ik de trefwoorden: “Hitchhiking Metz” op. Ik kwam meteen uit bij de wikipedia editie van het liften. Het volgende werd beschreven:
South towards Nancy, Dijon, Lyon
Take the bus number 111 direction La Maxe from for example Boulevard Poincaré and go to the last stop (the ticket is 1,50). From there walk west, walk over the motorway and walk further on the same street around 2 km until you see a petrol station, it’s better to walk about 500 metres further and walk into the station along the motorway. There is a little path that will bring you on the motorway. From this petrol station, it is easy to get rides directly to Lyon or even further.
Toen ik dit had gelezen voelde ik me net een schatzoeker. Met de aanwijzingen van mijn telefoon in mijn hoofd stapte ik vol goede moed in Metz uit de trein. Ik had GPS maar besloot om iemand naar de weg te vragen, gewoon omdat het kon, om een kletsje te houden. Ze bracht me een eind doe goede richting op en ik volgde daarna mijn GPS. Wat vond ik het fijn om even geen snelweg of rails te zien. De aanwijzingen stuurden me een gedeelte door het centrum. Om de paar honderd meter had ik een “ohhh” of “ahhh” momentje, wat had Metz een prachtige architectuur! Reality check, ik was in Metz, alleen met mijn hond, aan’t genieten van al het moois. Wat was ik trots op mezelf! Ik flikte het toch maar! En op dat moment realiseerde ik me ook iets anders: ik miste Venlo helemaal niet. Dat nare gevoel dingen te missen als je er niet bij bent, dat was weg! Sterker nog, ik voelde me volledig van Venlo ontkoppeld. Wat een fijn gevoel was dat...
De weg naar de bushalte bracht me langs mooie gebouwen, zo heb ik Muffin kort uitgelaten bij een oud klooster en liep de weg ook langs een prachtige rivier. Wachtend op de bus oefende ik in mijn hoofd het zinnetje: zju voedrèh uhn tieket a (de laatste halte, ik ben het nu alweer vergeten). Ondanks dat ik mijn bus bijna miste –was het niet voor de lieve oude dame die op de bus klopte- kwam ik toch precies op de goede halte aan. Dit heb ik overigens niet van mijn moeder, grapje mam!
Het was best een eind lopen, ik liep eindeloos over een plattelandsweggetje, moest over twee bruggen heen maar deed dit allemaal met flair. Met elke pas die ik zette groeide mijn zelfvertrouwen, wie doet dit me na?! Gekkenwerk zullen er velen denken maar voor mij niet, voor mij streelt dit de ziel. Gaan waar anderen niet gaan, doen wat anderen niet durven en eindelijk toegeven aan mijn lust voor avontuur in plaats van mokken om dingen die er eigenlijk niet toe doen.
Het aanzicht van een tankstation is mij nog nooit zo goed bevallen! Het enige wat tussen en het tankstation stond was een moeras/wildernis/savanne. Muffin was moe, ik was moe, maar goed! Ik moest en zou bij het tankstation komen. Toen ik eenmaal geaccepteerd had dat Tarzan spelen de enige manier was om daar te komen sleurde ik met pijn en moeite m’n hond, m’n koffer, m’n rugzak en m’n tent door deze bushbush. Diegene die zegt dat je met sex de meeste calorieën verbrandt heeft klaarblijkelijk nog nooit een als een pakezel met blindengeleidehond de savanne overgestoken. Natuurlijk had ik al het geluk van de wereld en had ik het geluk een riviertje tegen te komen welke ik niet zonder natte voeten kon oversteken. Twintig minuten later had ik dan eindelijk het kleine weggetje langs de snelweg gevonden... Ik bedacht me op dat moment hoe raar ik ’t vond dat iemand hier eerder gelopen had en dat zo beschreven had op internet. Ik vroeg mij tevens af hoeveel hitchhikers mij al voor waren gegaan.
Ik stond al zeker een uur te wachten voordat ik de hippie/crackie op leeftijd ontmoette. Vrachtwagenchauffeurs namen me niet mee en automobilisten keken soms niet naar me om. Toch waren er ook hele aardige mensen, het tankstation personeel wat je op een kop koffie trakteert..
Ik kwam met deze hippie aan de praat en vertelde hem over mijn reis. Toen ik vroeg waar zijn reis naar toe ging kwam er niet echt een duidelijk antwoord uit. –Je moet je even bedenken, ik spreek voor geen meter Frans- Dus de communicatie was soms wat ‘awkward’ maar ach, hij had het voor me over om naar Lyon te rijden in z’n kleine vale Peugeot welke het stadium van ontbinding al gepasseerd was... Dus ik besloot met hem mee te rijden richting Lyon! Uiteindelijk een van de slechtste keuzes die ik gemaakt had deze reis. De man reed niet harder dan 50% van de toegestane maximum snelheid (FML!). Dus zelfs op de snelweg werden we ingehaald door een kudde vrachtwagens welke zo vriendelijk waren ons eraan te herinneren dat 70 wel erg langzaam is op de snelweg door middel van lichtseinen. Een trip in de auto heeft nog nooit zo lang geduurd... Werkelijk waar, om het uur stopte hij bij een tankstation, waar hij dan een half uur tot een uur spendeerde. Uiteindelijk hebben we 9 uur gedaan over het stuk van Metz naar Lyon!!! Het kostte me op een gegeven moment nog moeite om aardig te doen. Wat ik overigens heel slecht van me vind maar ik kon het niet meer opbrengen.
Toen we in de buurt van Lyon kwamen herinnerde ik me dat ik –toen ik nog bij Van der Valk werkte- veel boekingen via booking.com binnenkreeg. Deze waren vaak een stuk goedkoper dan onze eigen prijzen dus ik besloot om via deze site een hotel te boeken in Lyon. Ik had mijn lieve vriend Gun die dag nog gesproken over het feit dat ik in geval van nood zijn credit card mocht gebruiken en ik achtte dit toch zeker als een geval van nood. Het was immers ijskoud buiten en ik kon geen rustige plaats vinden midden in de stad om mijn tent op te zetten. Zo gezegd, zo gedaan belde ik James op zodat hij me snel de gegevens kon doorgeven en viola! Mijn kamer was geboekt! Helaas kwam ik om 5 uur ’s ochtends aan en moest ik om 11:00 uur weer uitchecken.. Dat betekende weinig slaap! Maar dat boeide me niet, ik had een bed, een douche en m’n hond had het warm en dat was het belangrijkste! Voor het slapen gaan waste ik mijn sokken nog even in de wasbak met het hotelzeepje, ik kon geen nieuw paar pakken omdat mijn kleren hermetisch gesloten waren en dat wilde ik zou houden tot op de plaats van bestemming. Voldaan sloten wij onze ogen, morgen zou ik richting Perpignan gaan.