Op eigen benen staan

Daar zijn we dan alweer, een week voorbij.. nu al! Zoals Nina al zei “Times fly when you’re having fun”. Toch is afgelopen week niet zo geweldig van start gegaan… Dat zat er natuurlijk ook wel aan te komen want het kan niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn. Maar als ik iets geleerd heb van vorige week is dat als ik de moed niet opgeef dat juist dan de beste dingen tot stand komen.
Neem nou Cecilia, meer dan aardig.. En we zijn ook heel vriendelijk tegen elkaar maar op een of andere manier heb ik ‘t gevoel dat ik niet het type ben waar zij zo mee om zou gaan. Het voelt namelijk alsof er een kleine afstand is gekomen vergeleken met de eerste week dat ik hier was. Ze ontloopt me een beetje, als ze weggaat zegt ze niet waarheen en we doen (behalve stappen af en toe) ook niet echt meer leuke dingen samen als: shoppen, uit eten etc. Nou had ik daar in het begin geen probleem mee, ik bedoel, we zien elkaar al op het werk en daarna ook nog eens thuis, dan is het misschien juist wel beter om wat afstand te hebben. Het is ook helemaal niet ernstig ofzo hoor, ik vermaak me toch wel, de verandering was alleen zo merkbaar. En dat brengt me dan weer tot het feit dat je wel degelijk merkt dat je hier niet op school zit... Het is namelijk zo dat je op school ’gepusht’ wordt om om te gaan met de mensen die in je klas zitten. Wat zowel positief als negatief voor je kan zijn. Hier moet je alles op eigen houtje doen, mensen leren kennen is hier heel wat moeilijker dan je zou denken and at the same time is het zo gemakkelijk. Je moet natuurlijk wel de moeite nemen om ergens heen te gaan waar je mensen kunt leren kennen, en als je dan in je eentje bent is dat af en toe best lastig. Om maar even met cijfers te gooien, in Beijing wonen er 19.6 miljoen mensen, etnische minderheden zijn er in de volgende aantallen:

Han 12,983,696 95.69%
Manchu 250,286 1.84%
Hui 235,837 1.74%
Mongols 37,464 0.28%
Koreans 20,369 0.15%
Tujia 8372 0.062%
Zhuang 7322 0.054%
Miao 5291 0.039%
Uyghur 3129 0.023%
Tibetan 2920 0.022%

Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik met ongeveer 85% van de bevolking niet normaal kan communiceren. En daar moet je mee kunnen leven of niet! Voor mij gaat dat uitstekend hoor! Zo lang ik weet waar ik de Engels / Spaans / Duits en/of Nederlands sprekende mensen kan vinden ben ik in orde!

Afgelopen dinsdag was de eerste baaldag... Russell had me verteld dat ik een week nodig was in de spa en dat ik daarna weer doorgestuurd werd naar een andere afdeling. Helaas bleek dit niet het geval te zijn en kon terug naar m’n hok in het spa om daar bami te schieten... En mijn geluk kon niet op! Het weekend ervoor waren belangrijke militaire (is dat ’n woord?!) mensen uit Afrika (ik herinner me niet meer welk land maar ze spraken er Frans). Dus Sylvia mocht fijn de spa EN de bar diensten draaien! En ik heb toch ZO’N schijthekel aan die bardiensten... Tijdens mijn spa shifts kan ik tenminste nog aan school werken of bijvoorbeeld mijn verslag typen en ben ik tenminste nog enigszins nuttig bezig. De bar heb ik de eerste week dat ik daar moest werken HELEMAAL opgeruimd / geordend / inventariseert etc. etc. Met andere woorden, ik heb mezelf het werk daar weggenomen dus het enige wat ik daar kan doen is wachten tot er gasten komen.. Maar goed.. wie gaat er in de kelder van een hotel zitten als je in BEIJING zit?! Maar ik had te vroeg gesproken want de Afrikaanse mensen kwamen een drankje doen in de kelder. Een van die personen bestelde een Stella Artois bij de bar en ik kon me nog herinneren dat Russell me de opdracht gaf ook de (over datum) Stella Artois te verkopen. Sterker nog, ik moest die als eerste verkopen. Dus terwijl ik fijn tegen de gast “yes, we have that one” zei, begon Tungh heftig nee te schudden. Maar omdat ik volhield dat we die perse moesten verkopen reageerde Tungh met het oorlogspad. In het bijzijn van de gast gaf hij vol tegengas en verhief zijn stem “No, no it’s old, it’s old”. Ik werd pissig omdat hij dat zei in het bijzijn van de gast en maande hem mee te komen naar de gang. Ondertussen tegen de gast zeggend dat ik het even na moest vragen bij mijn manager. Op de gang liepen de gemoederen op, Tungh begreep niet dat ik alles uit opdracht van Russell deed en ik had kennelijk niet begrepen dat ik iets probeerde te verkopen wat we niet hadden, het ‘oude’ bier was namelijk al weggegooid. Met beiden een hoofd als een tomaat en iets te veel chili in onze vot probeerde Russell het conflict(je) te bedaren. Hij zei dat Tungh de bar dienst wel alleen af zou draaien en dat ik de spa dienst af moest maken.
De volgende dag voelden we ons beiden rot over wat er die vorige dag was gebeurd. We kunnen het immers –ondanks het communicatie gebrek- goed met elkaar vinden. Na een beschamend slechte poging van een Chinese ‘sorry’ van mij heb ik mijn vertaler erbij gepakt op mijn telefoon en wat ik wilde zeggen gewoon vertaald. Eind goed, al goed we kunnen weer terug naar status: BFF. (Vertaling voor de oudere generatie: Best Friend For life)

Mijn week was verder veel werken, knokken om mijn slaapritme enigszins in normale banen te lijden en manusje van alles zijn. Ik moest ook het een en ander voor school doen dus ik ben aardig druk geweest. Ik begin het gebrek aan culturele ‘oooh’s’ en ‘aaaah’s’ nu toch wel aardig te missen. Ik bedoel; de muur was werkelijk fantastisch en er is zo veel meer te zien in Beijing maar ik moet het helaas aan m’n neus voorbij laten gaan voorlopig. Mijn hongerloon (lees: studiefinanciering) gaat voor de helft op aan rekeningen, het geld dat ik gespaard heb voor China is inmiddels al op en dan blijft er nog zon 110 euro over per maand. Maar ach! Ik mag niet klagen, zakgeld is on the way –beetje jammer dat daar gedeeltelijk de stroom van wordt betaald- maar dat is juist a nice pusher to really do your best on finding the cheapest stores!
Weet je wat me trouwens is opgevallen?! Je hoort wel eens hier en daar dat vogels steeds meer moderne geluiden overnemen. Hier is het zelfs zo dat ze hun best doen om ermee te communiceren. Gisteren werd ik –voor de zoveelste keer- wakker gemaakt door een scooter alarm. Die hier overigens kermisgeluiden produceren in de meest fantastische geuren en kleuren. Het mooie van het hele verhaal was dat je na de 34e WIEJEJEJEJE een vogel eindelijk zijn moed bij elkaar heeft verzameld om het uit volle borst tegen deze kermisattractie op te nemen. Om eerlijk te zijn kon ik er niet eens door geërgerd zijn, sterker nog, ik heb me rot gelachen om de tevergeefse pogingen van de vogel om boven de herrie van de scooter uit te komen. Don Quichotte in z’n puurste vorm?
Verder begin ik de meest normale dingen te missen; melk... Ze hebben hier geen normale melk, en ik durf hier nou ook niet echt te experimenteren. IK ZOU MOORDEN VOOR EEN GLAS MELK!! Oeh als we dan toch op dreef zijn, graag een bord wortelenstamp erbij!!! Een vriend van me stuurde me niet al te lang geleden een foto van ik geloof boerenkool... Ik ben nou niet echt stapel op boerenkool maar MAN wat ga je de typisch Nederlandse / Europese dingen missen!

Vrijdag zijn Cecilia, Charlie, Sara, Daniel, Chris, een architect (naam vergeten) en ik richting Helen’s gegaan. Of ja, ik kwam wat later want ik moest zo nodig eerst van te voren nog even langs de kapper... Wat overigens ook een grappig verhaal is. Ik was namelijk op zoek naar een andere nagelsalon, mijn nagels zijn alweer 5 weken geleden gezet en ze beginnen er nu toch aardig vervallen uit te zien. En onderweg naar huis kwam ik meerdere kapsalons tegen. Dan begint het bij mij al te kriebelen (zoals vele al weten). Toch dan maar even naar binnen? Het is immers ook al 5 weken geleden dat ik m’n haar liet doen! Ja hoor, ik kon het niet laten! Gewapend met magazine loop ik de kapsalon (lees: bijkeuken) binnen. Aangezien het de vorige keer een giga mislukking was kon het dit keer toch niet veel erger? Ik koos een kleur die het beste als oranje / koper bestempeld kan worden. Heel fel, en absoluut mijn ding. Of het me zou staan? BOEIUH!
Eenmaal plaats genomen in de stoel zat ik lekker onderuit gezakt –anders komen ze er niet bij- te denken aan de leuke avond die ik tegemoet ging. Ik hoorde redelijk wat gegiechel en gegrinnik van de werklui maar dat was ik wel gewend. In China komt niet iedere dag iemand over de vloer die ORANJE wilt. Toch begonnen de starende blikken en wijzende vingers van andere klanten me wel een beetje te storen op een gegeven moment. Maar wat wil je als je neon roze verf in je haar hebt zitten... WACHT EENS, alweer roze?! NEEEEEEEEEEEEEE!!! Met een blik waarbij chagrijnig in het niet viel wachtte ik braaf met mijn opmerking tot de verf uitgespoeld was en mijn haar gedroogd was. Nog-net-niet-stampvoetend liep ik naar de wasbak waar ik vervolgens mijn benen in moest trekken anders raakte ik de muur. Eenmaal de hele zooi uitgespoeld liet mijn harenwasser vrolijk zijn fuchsia roze handen aan zijn collega zien.. Ja joh, ‘hartstikke leuk!’ Terug in mijn stoel begon het föhnen. ‘Dit wordt niks, hou er maar mee op, ik zie toch dat ‘t #$% weer roze is!’ dacht ik. Mijn haren droogden langzaam op en op een of andere bizarre manier nam mijn ongenoegen af met elk stuk dat opdroogde. ‘Dit is zo gek nog niet’... Eenmaal opgedroogd en geknipt was ik eigenlijk toch best wel heel erg tevreden?! Ja, het was roze.. Maar meer bordeaux-sig.. Wat een gave knal kleur!! ‘Staat ook vet goed bij mijn ogen’. Ik betaalde de (leuke) kapper en liep tevreden het salon uit. Damn, wat ben ik toch cool.
Ik liep terug naar huis om me klaar te maken en kwam op mijn terugweg Cecilia en Charlie tegen. Die waren net van plan om een taxi te pakken. Ik dacht nog bij mezelf: ‘Wacht dan ff 15 minuten dan kunnen we met z’n allen gaan, dat scheelt mij ook weer geld en dat kan ik wel gebruiken.’ Maar nee, ze kwam er zelf niet mee en ik ga dit soort dingen niet aan mensen zelf voorleggen als ze dit zelf niet doen. Sprintje naar huis, en heel wat outfits, kwasten en mascara verder pakte ik in m’n eentje de taxi naar Wudaokou, daar zat iedereen bij Helen’s. Het drong tot me door dat ik voor het eerst letterlijk tegen de chauffeur zei: ‘Wudaokou’ in plaats van het smsje met Chinese tekens dat Wudaokou zegt, te laten zien. Schouderklopje Sylvia! Het is misschien wel maar een woord, maar toch een klein stapje dichter bij het Chinees!
Eenmaal bestemming bereikt te hebben baande ik me een weg naar Helen’s. Waar ik het gezelschap spontaan voorbij liep, ik heb zeker twee rondjes gelopen voor ik ze zag. Gelukkig! Ik dacht al dat ze weg waren. We zijn echter niet lang gebleven bij Helen’s, nadat het gezelschap voor de 5e keer de bodem van hun pullen hadden gezien werd het tijd om te verhuizen naar Propaganda. Op onze weg daarheen was de architect –die de hele weg achter me liep- in het niets verdwenen. HEEL VREEMD. Nu bleek later dat hij een club te vroeg was binnengelopen.. STOM! Maaaar wij liepen dus Propaganda binnen, tijd voor goede muziek! In de club kwam ik aan de praat met Max, het bleek een Duitser te zijn die stage liep voor Audi als aanspreekpunt bij (een of ander) Audi Quatro golftoernooi. Tijdens een pauze in ons gesprek viel het mij op dat Cecilia verdwenen was. Dus ik vroeg Sara waar Cecilia was en ze zij dat zij en Charlie ergens achter in de club stonden. Ik werd kort daarna geïntroduceerd aan de vrienden van Max; Jochen, Robert & naam vergeten. Aangezien er door de muziek veel miscommunicatie was gingen we naar buiten om daar verder te kletsen. Het was –zoals gewoonlijk- heerlijk druk op straat. Overal stonden jongeren, sommige waren aan het wachten op hun bbq-spiesjes, anderen zochten afkoeling. Het viel me tijdens het voortzetten van het gesprek op dat Jochen akelig veel op mijn vader (Juan) lijkt. Tenminste op een foto van hem van tijden geleden die ik ergens in een stoffig hoekje thuis heb liggen.
Toen kwamen Sara en Daniel naar buiten wandelen...
‘Hey, what are you doing ‘cauz we’re leaving’
‘Don’t know, I want to go back with Cecilia’ niet realiserende dat Cecilia in het weekend altijd bij Charlie blijft slapen maar het is in dezelfde richting.
‘I think they already left..’
‘WHAT?!’ Godverdomme niet alweer, die houdt ook echt nooit rekening met mij!!!
‘You should call Charlie’
‘I don’t have his number’
‘018 blablabla’
Dus ik het nummer opgeslagen en Charlie gebeld..
‘Yeah hello?’
‘Charlie, this is Sylvia where are you guys’
‘We’re home already’
‘Nice... Why didn’t you say anything?’
‘I’m sorry guess we forgot’
‘Yeah well.. bye then’
Ohhh wat vond ik dat stom!! Dat was al de zoveelste keer dat ik zo aan de kant werd gezet! Maar ik liet me niet op m’n kop zitten ik ging met de groep Duitsers op naar Mix (ja van Vic’s en Mix). Ik was daar ook nog niet binnen geweest dus daar had ik wel zin in.
We hebben tot in de vroege uurtjes doorgefeest om vervolgens onze trip te beëindigen bij de Mac met een heerlijk ontbijt. Mijn avond was weer compleet.

Maar zaterdag, zaterdag overtrof alles!! Het begon nogal rot, ik had een sms conversatie met Russell die als volgt verliep:
Russell: Did u show any staff how to run spa during week
Me: I tried to explain but I can write it down Monday and ask Cecilia or Lisa to translate
Russell: If someone asks to hav a spa. And no one knows I will have failed overseeing operations. Please tell front office that you will come and set up spa if anyone wants. You had all week to do. What if someone wants today ot tmorow.. Please cover all your duties before playing on pc.
(Ja inclusief de afkortingen en rare spelfouten heb ik ’t overgenomen) En toen werd ik heel erg boos.. IK heb de spa HELEMAAL ALLEEN opgezet, niemand die me stuurde, niemand die waardering toonde voor AL het werk dat ik gedaan had. Ik ben ‘maar’ een stagiaire! Sinds wanneer krijgen die de leiding over een gehele afdeling? En sinds wanneer ben ik hier verantwoordelijk voor? Begrijp me niet verkeerd het is leuk om al die verantwoording te krijgen maar niet als het voelt alsof je ‘vergeten’ wordt. Dus mijn reactie was in dezelfde trant als dat ik mij voelde:
Me: Playing on my pc?! Please check your accusations before using them! I've been put in the bar before without anyone explaining to me how everything works. And if you listen to what I said I told you that I was busy with my school work, apart from that I got housekeeping in there, was busy I'm making a tour for tourists of OUR hotel and everytime when you ask me to do something , I did it almost immediately. I am an inter russell n you know how the spa looked like before, I did this all on my own. Again without someone telling me what to do! So I do not appreciate it when you talk like that, I'm sorry for not have done this weekend. But I also had problems, like how to get around with only the money that my government gives me. As you know I live at the hotel So that means I'm almost available 24/7, I'd like to see you do that without getting paid and still manage to pay your bills at home. So once again my apologies for handing out the papers too late, I'm on it right now.
HOE STOM KUN JE ZIJN?! Om diegene die nu een hartaanval hebben maar even gerust te stellen, ik ben de volgende dag mijn excuses aan gaan bieden en alles is goed.
Vervolgens hoorde ik –terwijl ik bezig was met mijn stageverslag- Cecilia binnenkomen. Ze kwam net terug van Charlie en ze had me van de week uitgenodigd om mee te gaan naar een groot Zweeds feest (Midsummer) dat zaterdagavond bij de ambassade plaats zou vinden. Het rare was dat ze na een half uur weer weg was... Zonder iets te zeggen, zonder een briefje achter te laten en zelfs tegen 12en niet gebeld of gesmst te hebben. Ik voelde me in de steek gelaten, alsof ik een vervelend aanhangsel was, het was voor het eerst dat ik echt in een dip zat. Ik kon niemand bereiken en was een beetje in de war. Maar dan, net op het goede moment kwam dat piepkleine stemmetje, dat stemmetje dat ik al tijden niet meer gehoord had en zei: ‘Kom op! Laat jij je eens even niet zo op je kop zitten!! Ze mag dan wel naar een heel gaaf feest gaan, je gaat je nu klaarmaken en eruit! Je maakt je eigen feestje maar!’ en ja, hier moest ik aan toegeven. Ik zit op / over de helft van mijn tijd hier en ik laat me niet zomaar op de kop zitten AL HELEMAAL NIET OP EEN ZATERDAG AVOND! In mijn beste tenue en met mijn nieuwe haar vertrok ik dus vol goede moed naar Salud. Waar ik een van de meest interessante personen in mijn leven heb ontmoet; Charline Lerouge.
Ik zat al zo’n half uur aan de bar, wachtend op het moment om een praatje met iemand te maken. Er zat een Franse meid naast naast me met een klassieke uitstraling. Daarnaast zat een locale bekende die ik wel eens vaker in Salud had gezien. Ik weet niet meer hoe maar Charline en ik kwamen aan de praat, en dit ging zo’n 4 uur non-stop door. Ik heb nooit geloofd in het woord ‘soulmate’ en ook nu nog vind ik het raar om te zeggen... Maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die qua innerlijk een kopie van mij was. Maar niet alleen dat, ze was ook zo veel meer. Met kippenvel op mijn armen bespraken we verschillende feministische aspecten en gedachtegangen. We lieten onze ongetemde mening los op dingen als: ‘de maatschappij’, ‘zelf werken voor je geld’ en ‘sterke vrouwen’. Beiden in complete staat van euforie... er kwam geen einde aan. Reizen, ja we gaan samen reizen... Bezoeken, ik kom je de eerste vakantie die ik heb bezoeken. Het is niet te omschrijven hoe gaaf het is om iemand als zij te ontmoeten. Ze studeert Engineering aan ’n Franse universiteit en ze vond het erg moeilijk. Waarop ik antwoordde: ‘Je bent een inspirerend persoon, door vrouwen als jij komt er wat meer pit op aarde. Wat geweldig dat je een vak hebt gekozen dat door de maatschappij in het ‘mannenvakje’ wordt ingedeeld.’
Ik kan zo nog eeuwen door ratelen over 1 miljoen dingen waar we het over hebben gehad. Maar er is een ding wat ik mij ten zeerste realiseer, na mijn ontmoeting met haar ben ik NOG meer gefixeerd op het behalen van mijn doelen.
Charline Lerouge, Merci de m'avoir inspiré.

En dan loop ik inmiddels een beetje tegen het einde van mijn verhaal aan! Zondag ben ik mijn excuses aan gaan bieden aan Russell. Die het aan de ene kant goed van me vond dat ik voor mezelf opkwam maar die tegelijkertijd ook zei: ‘sometimes it’s just better to sit back and let it all come to you, I know that is hard for you but try to tame your Spanish temperament.’ We hebben daarna nog doorgekletst over van alles en nog wat en het was een leuk gesprek.
’s Avonds kreeg ik een smsje van de jongen waarmee Charline was. (Charline was inmiddels weer vertrokken helaas). Of ik zin had om met een stel anderen wat te gaan drinken. In het begin moest ik heel hard twijfelen.. Ik was wat moe en had daardoor niet zo’n zin. Maar toen hij de moeite nam om te bellen besloot ik om gewoon te gaan. We hebben een drankje met wat nacho’s gedaan @ Sanlitun en hebben de avond ervoor doorgenomen. Het was erg gezellig en ik ben erg blij dat ik eindelijk wat mensen heb gevonden die niet over 2 dagen weer vertrekken. (Behalve Charline dan).

Zo, nu ben ik het typen weer helemaal zat! Gecondoleerd met lezen!!!!

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
P.s. Ik zit vandaag PRECIES op de helft!

P.p.s. Hier zijn de volledige filmpjes (je moet wel een youtube account hebben om ze te kunnen bekijken)

http://www.youtube.com/watch?v=sw7-IsQUcSs
Great Wall

http://www.youtube.com/watch?v=hXjeebITX4k
Stupid bird

http://www.youtube.com/watch?v=g90cXvf5XEw
At Work!