Dinsdag: Audi from heaven
Door: S.F.R.B.
Blijf op de hoogte en volg Sylvia
14 Januari 2014 | Spanje, Crevillent
Het was erg koud buiten, de zon was pas net op en was nog lang niet warm genoeg. Muffin was aan’t rillen dus ik had haar heel schattig in een fleecedeken gewikkeld. Als ik nu mijn fiets bij me had met de mand voorop zou ik zo uit de film E.T. gestapt kunnen zijn.
Ik sloeg flink met mijn armen om me heen, ik moest dit keer weer lang wachten. Misschien leek het maar zo, maar ik had het gevoel dat ik al uren stond te wachten. De medewerker van het restaurantje had medelijden met me en kwam me koffie brengen. Ik stapte op veel vrachtwagens af, er waren er gelukkig veel! Maar niemand nam me mee i.v.m. de verzekering, mochten ze een ongeluk maken dan zijn ze niet verzekerd of iets dergelijks. Ik was gaan zitten op m’n koffer met mijn bordje in de lucht. Er kwamen best wel wat mensen praatje met me maken en elke keer als ik het mijn verhaal vertelde straalde ik van trots. De een vond me moedig, de ander vond me naïef. Ikzelf vind het geen van beide, het is meer als snoep kopen als je trek hebt in iets zoets. Je kent het wel, je hebt trek in iets lekkers en op dat moment komt er een Magnum reclame voorbij gebonjourd. Je hoort jezelf denken: “Nee, ik ga nu geen ijs halen, dat is niet goed voor mijn lijn.” En aan de andere kant blijft die trek net zo lang voortduren tot je er aan toe geeft. Ik heb niet veel mensen verteld dat ik zou gaan liften naar Spanje omdat ik wist dat veel mensen het toch niet zouden begrijpen. Ook heb ik het niet aan mijn moeder verteld, ik wilde niet dat zij zich druk om mij maakte. Toch heb ik in mijn enthousiasme sommige mensen op de hoogte gesteld van mijn vertrek. De eerst was James, die vertelde ik het pas 2 dagen van te voren. Ik kon het niet maken om mijn maatje alleen in het appartement achter te laten. Het fijne aan James is dat hij vertrouwen in mijn actie had, hij weet ook dat ik uiteindelijk altijd op mijn pootjes terecht komt en bovenal dat ik dit heel erg nodig had.
Enfin! Ik had toch eindelijk weer een nieuwe rit te pakken en die was het wachten meer dan waard. Op een gegeven moment stopte er een Jeep voor m’n neus en er kwam een jonge kerel op me afgestapt. Hij vertelde me dat hij me best naar het volgende tankstation kon brengen. Dat vond ik heel erg fijn want ik zat net vóór Barcelona en bijna al ’t volk wat voorbij kwam ging Barcelona in. Dat was niet de bedoeling want als je eenmaal in de stad zit kom je er erg moeilijk uit. De jongen was erg charmant, van mijn leeftijd, intelligent en woonde in Canada. Hij is wel Spaans en kwam uit Barca maar door de crisis kon hij al biologisch wetenschapper hier geen werk vinden. Dus hij was naar Canada vertokken in de hoop daar betere kansen te krijgen op zijn droombaan. Hij was op dit moment even in Spanje om vrienden en familie te bezoeken maar hij bleef niet land. Ik raakte zo geïnspireerd door zijn verhalen en dacht aan mijn plannen om voor een langere tijd in het buitenland te verblijven. Ik vroeg hem of hij zijn vrienden en familie niet miste met mijn ‘angst’ in het achterhoofd. Hij zei dat hij er slechts een enkeling van miste, hij had veel nieuwe vrienden gemaakt in Canada ondanks het feit dat Canadezen toch wat meer gesloten waren. We wisselden geweldige verhalen met elkaar uit, contineten, bands, dromen en avonturen kwamen voorbij. Ik was erg jaloers op hem, hij leek het leven te leiden waar ik van droomde. Hij vertelde me dat hij aan ieder die hij tegenkwam vroeg hetzelfde vroeg: “Noem één titel van een boek en één album waarvan je vind dat ik het moet horen/lezen.” Wat ik hem op had geschreven is een geheimpje! Ik zei hem dat ik erop stond dat hij me zijn mening zou geven als hij het boek gelezen had of het album had beluisterd. Hij had me verder gebracht dan nodig was, hij miste constant de afslag omdat we zo vrolijk onze verhalen aan’t uitwisselen waren. Toen hij me afzette op een wel erg verlaten stationnetje, moest ik hem beloven dat ik hem op zou zoeken in Vancouver. Ik zwaaide nog ff, nam plaats op mijn koffer en begon samen met Muffin aan onze welverdiende maaltijd. Ik: pistache nootjes, een afgelebberde tankstation boterham met tonijn en bruine sla, zonnebloempitten en ananassap. Muffin kreeg een zakje lekkere brokken van thuis. Tijdens het vermalen van mijn tonijn spons droomde ik weg over het bezoeken van Canada, Australië, het hebben van geweldige nieuwe avonturen. De zon had Barcelona en omstreken al aardig opgewarmd en nam me steeds verder weg in gedachten. De bomen op mijn pad leken langzaam maar zeker te verdwijnen, het gevoel van onoverwinnelijkheid was intens. Het wachten leek ineens een stuk minder erg. Twee mannen stapten samen met hun hondje de auto uit. “Eindelijk een speelmaatje voor Muffin” dacht ik. Het hondje Chulo en Muffin crossten samen over de parkeerplaats. Mijn hoopje vel was echter na 10 minuutjes al uitgeteld en had even water nodig. Ik vroeg aan een van de mannen waar ze heen gingen en hij zei me dat ze richting Vilanova reden. Ja, je raad het al, ik mocht meerijden naar Vilanova en ze zouden me afzetten bij het volgende tankstation. Ik had gehoopt op langere ritten want de kleintjes kunnen best vermoeiend zijn. Ik wilde beleefd blijven en telkens een gesprekje aangaan maar op een gegeven moment komt dat ook je neus uit. Behalve dat wist je dat je bij het volgende tankstation wederom om een rit moest gaan vragen. Nooit geweten dat liften ook best vermoeiend zou zijn! Ik had al snel in de gaten dat de twee mannen een stel waren en vertelde ze over mijn maatjes in Venlo Gun & James. Meteen bedacht ik me hoe overdreven pro homo ik overkwam en besloot maar snel weer over iets anders te beginnen. Hij deelde me nog even mede dat we op dat moment door de hoofdstad voor de homo’s reden; Stiges. Het waren super lieve mensen en maakten zich echt druk om me, de een vertelde me herhaaldelijk dat hij aan een medewerkster van het tankstation zou vragen of ze een rit voor me kon regelen. Bij het afzetten kreeg ik van ieder twee vette smakkerds om vervolgens weer in het ritueel te vallen: eten kopen, op het koffer zitten, Muffin water geven, eten, bordje omhoog. Ik stond wederom bij een verkeerd tankstation.. Ik raadpleegde Google Maps op mijn telefoon om te oriënteren waar ik was. Godverdomme ik was in Vilanova zelf, van de snelweg af. Na een uurtje gewacht te hebben was ik het al zat, ik zag op mijn telefoon dat er een grotere weg in de buurt was waar ik heen zou gaan lopen. Hopelijk zou ik hier meer kans hebben op een rit. Bepakt en bezakt liep ik met mijn vriendin een minuut of 20 richting het volgende tankstation. Natuurlijk kon ik de weg niet vinden dus ik vroeg een man die ik passeerde waar het tankstation lag. Hij begon met uitleggen en eindigde zijn verhaal met:
“Waar ga je naar toe dan?”
“Ik wil graag wat meer richting het zuiden”
“Ik kan je wel afzetten bij een tankstation aan de snelweg?”
“Dat zou echt heel fijn zijn!”
Hij maakte plaats in zijn wagen en Muffin en ik konden plaatsnemen. Onderweg daar heen werd het een beetje ongemakkelijk. Dingen als: “Als ik je vriend was had ik je echt niet laten gaan”, “ik zou wel graag zo’n mooi 23e jarige vriendin willen” en “hier is mijn nummer bel me als je weer in Vilanova bent dan gaan we uit eten” vond ik een beetje vreemd. Gelukkig was het volgende tankstation niet ver en stond ik al snel weer bij een beter tankstation. Het eerste wat ik deed was het briefje met zijn nummer weggooien, ritueel verbranden ging helaas niet, ik wilde geen boete voor brandstichting o.i.d.
Ik ging meteen aan de slag en liep alle vrachtwagens die er al stond langs al wijzend naar het bordje wat ik in mijn handen had. Helaas, niemand wilde me meenemen en ook niet de vrachtwagens erna die voorbij reden. Na al die korte ritjes, weinig slaap en gesleep was ik erg moe en ik merkte dat ik moedeloos begon te worden. Ik wilde er al zo graag zijn! Ik zette mijn koffer aan de uitrit van het tankstation zodat automobilisten me zeker zagen als ze voorbij reden. Het duurde zo lang en ik moest nog zo’n eind vanuit Barca! De moed zonk me in de schoenen en ik appte James: “mental breakdown in: 3, 2, 1..” Ik was moe, het leek allemaal nog zo ver weg en om ritten vragen kwam me kilometers de strot uit. Er reden zo veel mensen aan mij voorbij, sommige gunden me nog geen blik waard en ik voelde me rot. De vrachtwagens waren al lang niet meer voorbij gereden.. hoe lang moest ik nog?! Om voor afwisseling te zorgen speelde ik wat met Muffin die als een dolle achter een kluifje aanrende. Toen mijn wanhoop het dieptepunt had bereikt kwam de Audi from heaven aangereden. Ik dacht eerst dat ie doorreedt, hij scheurde voorbij maar stopte heel plots op het laatste moment. Ik dacht eerst dat ze een grapje maakten maar hij gooide mijn spullen in de achterbak en ik kon achterin plaatsnemen naast een jongere versie van de man die uit de auto was gestapt. Ik wist niet eens waar ze heen gingen maar ze hadden mijn bordje gelezen dus dat zou vast wel die kant op zijn. Pas onderweg kwam ik erachter dat ze naar Benidorm zouden rijden, mijn hart maakte een sprongetje. Dit was echt wel een teken van boven (of beneden). We reden gemiddeld 160 km/u en ondanks het feit dat mijn been de halve reis geen bloed kreeg omdat de persoon voor mij met zijn stoel tegen de achterbank aan zat was ik erg blij dat ik voor de verandering in iets snels zat. De rijkelui; de zoon, de vader en een collega kwamen kijken naar landbouwkavels om te kopen. Ik besloot dat het een goed idee was om de eigenaresse van de stichting te bellen om te zeggen dat ik ’s avonds in Alicante aan zou komen zodat ze me zouden kunnen halen.
We kwamen steeds dichterbij, wat zag Benidorm er mooi uit op afstand! Mooie hoge flats en prachtige fonkelende lichtjes die fel brandde in de zwarte nacht. Eenmaal in Benidorm aangekomen was mijn mobiel bijna leeg. De vrouw (Laura) nam weer niet op, godverdomme! Ik moest zo dicht mogelijk bij de stichting komen als mogelijk was. Ik besloot in Benidorm om de bus te pakken maar natuurlijk mocht Muffin niet mee. Had ik weer! Dan maar een taxi richting de tram! Ik werd hier overigens op gewezen door een zeer lief door oud stel. Op het metro station (wat er nogal oud uitzag) telefoon snel opgeladen om de stichting wat te laten weten, helaas nog steeds geen respons. Toen ik de laatste halte uitstapte van de tram was mijn telefoon uitgevallen en Laura (de eigenaresse) had me meer gebeld. Ik vroeg wat mensen op straat in Alicante naar Hondon de las Nieves maar niemand wist waar het lag. Het was tegen elven en ik wilde naar het treinstation lopen in de hoop dat ik daar wat meer informatie kon krijgen over de reismogelijkheden naar dit gat. Onderweg zag ik de Subway, ik stond even stil op de stoep.. “Zal ik wel of niet even snel een lekker broodje gaan halen? Ach, ff snel kan wel dan neem ik ‘m wel mee op de hand.” Ik was nog niet binnen of de jongen achter de toonbank vroeg of het voor mee te nemen was. Hij zou wel aan’t sluiten zijn dacht ik. We kwamen aan de praat over mijn reis, over het feit dat de winkel al dicht had moeten zijn maar hij een voetbalwedstrijd af wilde kijken. Hij was heel breed en had een mooi lichaam met tattoos, dat levert natuurlijk voor mij veel gespreksstof op. Ik had blijkbaar ook extra punten gescoord, ik kreeg gratis wat te drinken en muffin ook. Hij hielp me ongelofelijk met het uitvogelen van het vervoer naar Hondon. Thuis was me dit zelf blind nog wel gelukt maar hoe ik dit in Spanje uit moest vogelen, geen idee! Hij vertelde me dat er geen trein heen reed maar misschien wel een bus hoefde voor mijn bestemming gelukkig maar 45 keer over te stappen. Hij vroeg waar zou gaan slapen die avond omdat de bussen niet meer reden ik zei dat dit waarschijnlijk de eerste keer in de tent zou worden die avond. Hij was bezig met de winkel te sluiten en zei op een gegeven moment:
“Je hebt geluk!”
“Hoezo?!”
“Ik heb geregeld dat je bij een collega van me kan slapen.”
Ik was zo ongelofelijk blij! Ik had gewoon wéér een warm bed die avond! De winkel eenmaal afgesloten bracht hij me met zijn auto naar de collega. Hij had deze zelf wakker gebeld! Het was een ongelofelijk hoog huis, en natuurlijk woonde zijn collega helemaal bovenin. Kevin (zo heet hij) tilde mijn koffer tenminste 100 trappen op, wat een gentleman! Het was een heel oud huis, het leek op kraakpand maar wel netter. Ik werd enorm gastvriendelijk door zijn collega ontvangen. Hij gaf me een rondleiding, bood me eten en drinken aan en stelde zelfs voor dat we van kamers wisselden omdat ik zo lang was en hij bang was dat het bed te klein voor me zou zijn. We dronken en kletsten nog wat samen en net nadat zijn collega naar bed ging zei Kevin me dat hij me de volgende dag naar Hondon zou brengen! Ik zei: “alleen als ik betaal”, “dat zien we morgen” zei hij. Super lief, morgen zou hij me naar Hondon brengen. We namen afscheid en ik ging in bed liggen met gemengde gevoelens... Laura nam haar telefoon niet op terwijl ik zelf nog gesmst had dat ik in de buurt was. Dat vond ik wel erg vervelend. Ik heb er wel veel zin in en ga nu genieten van m’n bed in ‘n krakerspand van supergastvrije collega van de Subway.
-
20 November 2016 - 02:40
Keizer Freckles:
leer in alinea's schrijven
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley