Met de vlam in de pijp

ZZZZZZPRRRRRTRRRRRWIEEWIEEEWIEEEEEEPLILILILII... GODVERDOMMMMMMEEE! Ik had nog lang niet genoeg geslapen!!!! Na 4 uurtjes was ik nog knap moe maar ik moest me haasten. Om half 11 rolde ik pas mijn bed uit en ik moest nog: douchen, haren wassen, mijn sokken föhnen (want die waren natuurlijk nog niet droog), aankleden, spullen inpakken en gaan met de banaan.. De man van de receptie was de nacht ervoor een lul geweest.. Ik betaalde €50,- voor slechts 4 uur slaap.. Toen ik vroeg of ik misschien iets later uit mocht checken zei hij dat ik dan voor een nacht extra zou moeten betalen, van de zotten!! Als straf vond ik het een goed idee om de souvenirs van de savanne met hun parelwitte handdoeken van mijn schoenen en broek af te poetsen. Wie zou me meenemen als ik eruit zag als een inboorling?! Snel duwde ik nog een stuk roggebrood door m’n keel en checkte uit bij het hotel. Met mijn telefoon –waar zou ik zijn zonder!- liep ik richting een grotere straat, waar ik al snel achter kwam dat ik helemaal verkeerd stond. Al gaande weg leert men en dit gezegde is wel erg letterlijk toepasbaar op het fenomeen: “liften”. Ik schoof wat op stond ergens waar zelfs Stevie Wonder me nog kon zien. Ook hier had ik geen geluk, godverdomme wat een start van de dag! Ik irriteerde me aan mensen die voorbij liepen en begonnen te lachen wanneer zij mij passeerden. Het was geen leuke lach...
Wederom liep ik een stuk verder, ik herhaalde een kort gesprek tussen mij en James in m’n hoofd waarin hij zei: “Gelukkig hoef je niet veel te lopen.” Hadde weej ’t us ffkes good mis hè scheet?!
EINDELIJK een zeer aimabele man stopte de auto en informeerde me over het feit dat de kans klein is dat men je hier meeneemt. Ik vroeg aan hem (jawel in ’t Frans) of hij me misschien wilde afzetten op een tankstation aan de autoweg en 15 minuten later stond ik weer te wachten op mijn volgende lift. Ik genoot als een malle! Zo veel mensen die je leert kennen, zo veel interessante verhalen.. Maar wat me nog het meest opviel is de behulpzaamheid van de meeste mensen. De wereld zou een betere plek zijn met meer lifters!
Op het tankstation net buiten Lyon waren veel mensen en dat deed me goed. De kans op het verkrijgen van een lift is dan vanzelfsprekend een stuk groter. Toch kostte met het wederom een lange tijd voordat ik weer onderweg was! Hier en daar kwam er wel eens een enkeling vragen waar ik heen ging maar helaas bleef het daar dan ook bij. Ik kreeg regelmatig appjes binnen van mensen uit Nederland maar vond geen tijd om deze te beantwoorden omdat ik met mijn aandacht bij de auto’s moest blijven en als ik dan eenmaal een rit had kon ik niet aso op mijn telefoon zitten.
Een vrachtwagenchauffeur kwam naar mijn toegelopen. Vlotte man om te zien, lang haar, baard, mooie bruine ogen, twee rare piercings in z’n oor en een beetje alternatief gekleed. (Ja dat noem ík vlot). Hij vroeg me waar ik heen ging en ik vertelde hem dat ik naar het zuiden wilde. Natuurlijk was ik euforisch toen hij zei dat hij me in de buurt van Orange af kon zetten! Ik kon me namelijk herinneren dat dit inderdaad op de weg lag. Hijzelf ging naar Montpellier, de vrachtwagen waarin hij reed was heel hoog. Het was voor het eerst dat ik in een échte vrachtwagen zat (nea Peet, dea kier telt neet mej dea vrachtwagen waar moejer maar genne echte). Het was zíjn vrachtwagen, hij had hem zelf gekocht voor het vervoeren van de attributen van een voortstelling die hij samen met een kameraad organiseerde. Een ‘freakshow’ noemde hij het. Het had te maken met vuurspugen, glas eten en suspencion (ik denk dat je het zo schrijft). Opgelet! Voor mensen met een zwakke maag, zoek het níét op, je gaat kotsen, believe me. Hij had geweldig interessante verhalen over tattoo conventies in Mexico waar hij had opgetreden en over een kunst festival in Nederland waar hij 12 jaar geleden was geweest. De zon straalde op m’n hoofd en ik genoot, van het uitzicht, van Muffin, van de zon en van het feit dat ik in Zuid Frankrijk zat, helemaal alleen.
De man zette me af wederom bij een tankstation, dit keer vlak voor Orange want daar zouden onze wegen helaas splitsen. Meteen ging ik op zoek naar de volgende rit, misschien zou het me nog lukken om die avond in Hondon de las nieves te komen. Ik keek naar de nummerplaten van de auto om erachter te komen uit welk land ze kwamen en of ik dus met ze kon communiceren. Ik liep naar de eerste vrachtwagen die ik zag met ES op het kenteken en “Valencia” op de aanhanger staan. Om de vrachtwagen nader te inspecteren liep ik naar de voorkant. Daar zag ik een Roemeense en een Spaanse vlag op het dashboard staan. Meteen moest ik aan Joey denken, die (jammer genoeg) naar Roemenië is verhuisd afgelopen jaar. Het was een gokje wagen waard en ik sprak de man aan. Hij praatte goed Spaans met een grappig accent. Ik vertelde een beetje wie ik was en wat ik in Spanje deed maar hij leek hierna nog steeds te twijfelen. Hij sprak een andere chauffeur aan en ze vertelden me vervolgens dat de eerste chauffeur bang was om me mee te nemen omdat hij dacht dat ik misschien drugs bij me had. Tuurlijk pik, iedere Nederlander heeft drugs bij zich als ie op vakantie gaat! Ik heb hem uiteindelijk wel weten over te halen hij kon me tot net over de grens brengen bij La Jonquera. De reis was een educatief hoogstandje; hij leerde me allerlei Roemeense woorden en het leek verassend veel op het Spaans. Zo tegen 8-en begon ik te knikkenbollen, het liften was soms best zwaar! Ik sukkelde in slaap met mijn lieve vriendin op schoot, die overigens zelf ook een lekker tukje aan’t doen was. Voor ik het wist waren we aangekomen in La Jonquera, ik was eindelijk in Spanje! Mijn hart deed een dansje omdat ’t wist dat het eindelijk thuis was. Het is een onbeschrijfbaar gevoel wat ik krijg als ik mensen Spaans hoor praten, de imposante bergen zie en de mooie Spaanse natuur. Nu ik ook zo aan’t typen ben vraag ik me af wat ik nog in Nederland -laat staan Venlo- doe.
De chauffeur dropte me bij een heel fijn tankstation, er waren veel vrachtwagens! En ook al was het al donker, ik had binnen 20 minuten een nieuwe rit! Ik ging even water kopen voor Muffin en wat te eten voor mezelf en we kwamen aan de praat toen ik de winkel uitliep. Hij reed blijkbaar naar Barcelona, in ieder geval die avond nog. Het was denk ik 10 uur ’s avonds dus ik had erg veel mazzel! Tijden de rit hebben we gebruld van het lachen en we hebben het over de meest uiteenlopende onderwerpen gehad. Maar het mooiste moment vond ik toch wel ‘het duet’. Hij had een CD opgezet van de jaren 80, en nadat we met Bon Jovi mee hadden gemekkerd kwam ABBA voorbij! De tranen van het lachen rolden over m’n wangen terwijl we zo vals als maar kon -in koor- DANCING QUEEN zongen. Ik moet meteen aan mam denken, ik vertelde hem hoe ik dat nummer altijd met mama zong.
De truck waarin we reden was erg luxe, en ook erg groot! Er was een bed in de truck gebouwd net achter de stoelen met daarboven een uitklapbaar bed. Hij zei dat hij net vóór Barcelona zou overnachten en ik vroeg hem of het eventueel mogelijk was om in het bovenste bed te slapen omdat ik anders in een tent moest. Dat was gelukkig geen probleem! Bij aankomst zag ik dat we een speciale truck parking binnen reden. Dit was geheel omheind zodat er niets uit de containers gejat kon worden. De parking was voorzien van: wifi, een gebouw waarin een gezamenlijke ruimte was, een douche was, en zelfs wasmachines waren. Het leek net op een mini camping! De vrachtwagen was geparkeerd en we stapten uit om wat te gaan eten. Ik zei dat ik niks wilde maar hij was zo aardig om me een stuk cheesecake mee te nemen. Na het eten ben ik een klein rondje met Muffin gaan lopen en richting de truck gegaan. Ik lag heel hoog in de cabine met muffin langs me, ze kroop in de slaapzak helemaal tegen me aan! Ik had mijn eigen kacheltje bij me (al was dat niet nodig want het was warm zat in de cabine!). Hij had de radio zachtjes aan laten staan en er kwamen allerlei herinneringen voorbij. Sommige heel fijn, andere wat minder... Ik voelde me weer zoals in China, eindelijk écht gelukkig! Ik lag in een vrachtwagen ergens voor Barcelona wat voor avonturen, mensen en verhalen zou me de volgende morgen brengen? De gedachte alleen gaf me al kriebels..