Bye Bye Beijing

Zo en toen ging de laatste werkweek in... Dat is dan ineens vreemd! Ik ga over een paar dagen al naar huis! ’t Is voor mij nog niet te bevatten... Dat zal wel met het inpakken komen denk ik. Daar start ik ruim op tijd mee zodat ik zeker weet dat ik alles heb. Al heeft de fam het grootste gedeelte al meegenomen gelukkig!
Helaas hebben de gemixte gevoelens zich nog niet ’kwijt gemaakt’. Sterker nog, nog sterker ;) Wel heb ik de lust voor het schrijven weer teruggevonden, die was ik na een aantal weken in de deprimerende kelder van het hotel even kwijt geraakt. Dat heb je waarschijnlijk ook wel kunnen merken aan de tijd die tussen de verschillende verslagen zit. Dat verschilde van 2 weken tot 3 dagen... over consequent zijn gesproken!
Ik ben inmiddels de boel ook inderdaad al aan het afronden. Ik heb het nu wel een beetje gehad met mijn werk en wil graag mijn laatste dagen nog genieten van Beijing, mijn vrienden en natuurlijk het eten (hè oma?!). Maar ik moet nog even de tandjes op elkaar zetten en dan ben ik weer terug in Nederland!

Ik begon vorige week goed, maandag was ik namelijk NET op tijd op het werk, mijn verzoek om de laatste dagen af te ronden waar ik begonnen was (front office) was ingewilligd. Wat was ik daar blij mee! Het is wel nog harder werken dan in de kelder omdat je constant met gasten te maken hebt, maar ik zie tenminste wel daglicht en ik kan op enigszins menselijke tijden beginnen (maandag en vrijdag om 14:00, dinsdag t/m donderdag om 08:00).
Na mijn werk verplaatste ik me naar mijn kamer waar Cecilia’s laptop nog aan stond. ”zal ik dan maar even op facebook kijken?” Ik was er al in geen tijden meer opgeweest (4 weken?!). Dus ik kaapte Cecilia’s laptop voor een uurtje en heb mezelf even geüpdate over hoe het met iedereen ging en wat er zoal gebeurd is. Ook heb ik wat privé berichtjes beantwoord en mensen ’teruggepoked’. Terwijl ik ongelofelijk trots op facebook vermeldde hoe populair ik wel niet was met al mijn vriendschapsverzoeken, privé berichten en pokes was het aan Rick Janssen om mij even van mijn wolkje te schoppen, thanks Rick! Hij kreeg het aantal meldingen die ik in een maand kreeg, elke dag. Waarop ik dan bij mezelf denk ”Gelukkig, ik heb nog een leven.” (Grapje hè jongen :) )
’s Avonds werd ’t dan toch maar stiekem weer een beetje tijd voor Salud met Cici, een vriendin van haar en (haar ’vriend’) Toni. Toen Benjamin nog in Beijing was hebben we die Chinezen hier geleerd hoe ze moesten mexen, ons favo wintersport spel op nagelen na. (Voor de leken onder ons; mexen is een kansspel met dobbelstenen). Ik stond versteld hoe snel ze het spelletje door hadden, ik dacht me te herinneren dat dat bij mij wel even duurde?! Dus ook deze avond werd er weer gemext! Het was een van de zeldzame keren dat de dobbelstenen mij aardig leken te vinden, op wintersport mocht zowel liefkozen als ze door de ruimte smijten niet helpen!
Tegen het eind van de avond kwam Clement de rust verstoren. Zijn bar is dicht op maandag en hij kwam even snel langs bij Salud om te kijken wie er allemaal was. Hij vond het prima dat mijn feestje daar gehouden werd, en toch heb ik nog niet genoeg ondernomen om het daadwerkelijk door te laten gaan. Iets houd me tegen?!
Als afsluiter zijn we naar de Mac geweest. Het is schandalig dat ik dit vertel maar ik had een weddenschap afgesloten met Toni. Hij zou mij 50 quai geven als ik twee Big Mac’s (geen menu’s) op kon eten. ”Eeeaaasssyyyyy Toni!! Did you see how tall I am?! I can even eat three if I want to”. Maar dat vond ik toch te riskant om over te wedden. Twee kon ik zeker op! Natuurlijk won ik de weddenschap –of ik daar nu zo trots op moet zijn- en kreeg mijn beloofde prijs. Waarna ieder van ons richting huis keerde.

Dinsdag was een lange werkdag! Na mijn werk besloot ik om lekker onder de zonnebank te gaan. Ik ben ten slotte nog nooit zo wit geweest in de zomer! Heel lui besloot ik om een taxi te pakken, te voet zou ik het toch niet redden voor sluitingstijd en o, wat zijn de taxi’s hier toch goedkoop. De taxi dropte me in de hutong van de zonnebank waarbij mij al meteen opviel dat het ontzettend druk was. Wat was er toch aan de hand? Nationale feestdag?! De mensen stonden ook niet verspreid over de straat, dat vond ik zo raar.. Ze stonden allemaal aan de kant en hutjemutje op elkaar. Was er misschien een ongeluk gebeurd? Maaaar nee, in het midden van de weg stond een gigantische camera, je-weet-wel, zo een waarmee ze ’white-screen’ films maken.
Terwijl ik me een weg probeerde te banen naar de zonnebank voelde ik me vooral ’in de weg’. Eenmaal klaar bij de zonnebank werd me dan ook vriendelijk verzocht van de set af te gaan.
’Miss, miss, can you please go inside?!’
’No, I can’t she is closing’
’Please go inside!’
’I CAN’T, SHE’S CLOSING!’
’Please move to the side than!’
Fijn, kon ik hutje mutje met de rest gaan staan! Wel heb ik een scene gezien uit een film! Ofja, als ’t dat was? Misschien was het wel voor een reclame spot? Ach wat maakt ’t mij ook uit!
Na de zonnebank ben ik langs de supermarkt gelopen om nog even wat boodschappen te hamsteren! Toch lastig hoor, geen fiets! Nu moet ik met 6 liter drinken slepen terwijl het snikheet is buiten!
Na de boodschappen wilde ik deze avond toch maar binnen blijven. Ik was moe en wilde fit zijn voor het werk van de volgende dag!
Eenmaal in bed kreeg ik een smsje van Cici, ze had haar trein gemist! Hahaha!

Woensdag was alweer een heftige werkdag. Ik moest veel dingen doe en was toen ik klaar was dan ook erg moe, toch besloot ik om nog even langs Clement’s bar te gaan.. Daar was het redelijk rustig, ofja eigenlijk dood.. Dus na wat bij te hebben gekletst toch maar weer Salud opgezocht waar ik mee weer kostelijk vermaakt heb met allerlei personen die ik daar ontmoette. Man man man, wat was dit toch een voorrecht!

Donderdag moest ik even 4 uurtje bijslapen na het werk, ik was helemaal kapot van de avond ervoor. ’s Avonds kreeg ik een belletje van ene Sara, of ik mee ging stappen. Ik snapte er in eerste instantie helemaal niets van.. Sara is de beste vriendin van Cecilia, waarom zou die mij bellen? En waarom was haar Engels ineens zo slecht? Ik snapte het echt niet! Wat bleek nou.. Het was de Chinese Sara, mijn collega bij front office. Helaas moest ik de afspraak afzeggen want zij waren in Haiho en daar had ik niet zo’n zin in. Ik moest sowieso om 12 uur Clement proficiat wensen dus verder dan Temple kwam ik die avond niet.

Vrijdag was ik laat opgestaan, dat kon omdat ik de laatste werkdag de slechtste shift ooit had; van 18:00 tot 02:00!!! Dit kwam omdat we rond middernacht een grote groep verwachtte dus het was nodig dat er genoeg personeel rond die tijd aanwezig was. Dit verliep gelukkig vlekkeloos! Maar ook deze avond was ik te moe om uit te gaan.. Helaas moest ik hierdoor Clement’s verjaardagsfeest missen!
Het einde komt steeds dichterbij...

Zaterdag werd het tijd om wat dingetjes te regelen, ik moest mijn laptop nu ECHT laten maken, wat zou ik anders tijdens mijn 12,5 uur durende vliegreis doen? Helaas was dit makkelijker gezegd dan gedaan! Een taxi nemen was iets wat ik in Nederland niet ging missen! De chauffeurs lieten me namelijk weer staan! Na drie kwartier wachten vond ik ’t toch genoeg, ik zou een taxi vinden als moest ik er voor springen! Gelukkig zat ik niet veel later in een taxi onderweg naar de winkel.
Toen ik dat allemaal geregeld had moest ik mijn kleren gaan wassen! Gelukkig mocht ik van Justin zijn wasmachine gebruiken! Wat was ik een mazzelkont! Wist ik tenminste zeker dat het schoon werd EN het was veel minder werk. Toch moest ik met een zak kleren zo’n 20 minuten lopen maar ach! Justin deed echter ook die dag weer vreemd, dat deed hij al zeker een dikke week... Ik weet nog steeds niet wat er aan ’t handje was...

Zondag begon de ellende, het inpakken van een groot gedeelte van mijn koffer. Ik wilde perse vroeg beginnen zodat ik zeker wist dat ik alles mee zou nemen! Langzamerhand begon het dan toch te komen.. Het afscheidsgevoel... Maar nog steeds leek alles zo onrealistisch!!
’s Avonds kreeg ik een smsje van Cici, zij en Tony zouden niet meer op tijd terug zijn om mij gedag te zeggen.. Dit vond ik erg jammer.. Ik had nog maar twee volle dagen te gaan... ’s Avonds besloot ik om toch maar te gaan stappen! En dit keer met mijn collega’s. De meiden van de front-Office hadden mij die week al eens uitgenodigd maar door een misverstand had ik dat dus af moeten zeggen. Enigszins tegen mijn zin in ging ik met mijn collega’s stappen, ik was van mening dat ik niet met ze kon communiceren. Die avond bleek dat ik er compleeeeet langs zat. De meiden waren ongelofelijk aardig! Ik vermaakte me enorm en ik voelde me nu nog meer thuis dan ooit, ik had nu zelfs Chinese vriendinnen!

In die twee laatste dagen heb ik mijn beste gedaan afscheid van alles en iedereen te nemen. Al had ik daar totaal geen zin in. Ik haat afscheid nemen, ik kan ’t ook echt niet. Maar mijn afscheidsavond sloeg alles... Ik kan het ook gewoon niet op papier zetten, het was perfect! Heel Salud was gevuld met mijn vrienden, er hing een geweldige sfeer! Vrienden, collega’s, bekenden... Iedereen was op komen dagen! Maar wat mij vooral het meest bij is gebleven is de oprechtheid in de uitspraak van waardering van verschillende vrienden. Ik wil niet opscheppen maar toch om even een klein voorbeeldje te noemen zei Michael tegen me: ”Stay the person that you are right now, you are such a wonderful person, don’t let anyone change that. I’m going to miss you very much and so does the rest of the crowd here.” Die avond realiseerde ik me dat ik voor het eerst de complimenten aannam zonder ze te bekritiseren. De woorden waren zo lief, zo aardig. Mensen die niet wilde dat ik ging andere die me lieten beloven contact met ze te blijven houden... Ik voelde me zo goed... ZO goed.

China zal altijd blijven knagen, ik ben inmiddels ’thuis’ en realiseer me dat ik hier (op een handjevol mensen na) niets te zoeken heb. Ik wil terug naar China, naar mijn o, zo mooie leventje. Ja, er waren up’s en down’s, maar dat maakte mijn reis juist zo bijzonder. Het heeft me zo veel sterker gemaakt als persoon...
Ik kan uren door blijven ratelen over China, het enige wat ik er nu mee bereik is dat ik in het verleden blijf hangen! Ik mis China maar ik kijk uit naar mijn volgende bezoek. Voor nu, ga ik er 110% tegenaan wat betreft mijn hertentamen zodat ik snel weer terug kan.

Ter afsluiting wil ik iedereen bedanken voor het lezen en het achterlaten van berichtjes.
Ik wil de mensen bedanken die mijn leven in Venlo 3 maanden over hebben genomen: Nick, Kim en Dennis.
Ik wil de mensen bedanken die mij gesteund hebben toen ik in China was: Charena, Nick en Kim.
En een zeer dankbare ”thank you” aan de mensen die China voor mij mogelijk hebben gemaakt: Mam & Jos, Oma & Opa, Bart en Russell.


I left China, but China will never leave me...