Hulptroepen arriveren deel 3 / Afscheidstherapie?!

HULPTROEPEN ARRIVEREN III

Beijing door de ogen van Jos:

Beijing,
In 1994 was ik reeds een aantal dagen in Beijing geweest, dus had ik nog wel ergens een beeld van de stad. Een drukte van jewelste, gezellige Hutongs, imposante bezienswaardigheden. Afgezien van de bezienswaardigheden was het, stedenbouwkundig geen bijzondere stad; veel, welhaast verrotte woonflats van 15 á 20 etages.
En nu dan weer Beijing. Samen met Willo en Benjamin de stad (her)ontdekken en Sylvia bezoeken.
We hadden een geweldig appartementhotel, gelegen in hartje stad. Wat mij allereerst opviel waren de vele moderne gebouwen. Hoe is het mogelijk dat een stad in ca. 17 jaar tijd zo kan veranderen.
Ook het verkeer was anders dan bij mijn eerdere bezoek. Er was nog steeds sprake van een grote hoeveelheid fietsers, maar lang niet meer in die getale zoals toen. Alle brommertjes, uitgezonderd de tuk-tuks, in het centrum reden met elektrische aandrijving. Een weldaad voor het milieu, maar voor Westerse voetgangers niet ongevaarlijk; je hoort ze immers niet aankomen. Het autoverkeer was enorm toegenomen.
In Beijing is alles te koop. Wellicht nog veel meer dan in Nederland. Ik heb zaken gezien die ik nog nergens anders ben tegengekomen. O.a. een Nike-winkel met een diversiteit aan schoenen dat je niet voor mogelijk houd. Een ander voorbeeld: binnen 500 meten van ons hotel waren de navolgende autodealers: Ferrari, Lamborghini, Bugatti, Koenigsegg, Pagani-Zonda, Rolls-Royce en Bentley. Een Porsche-dealer heb ik daar niet gezien, waarschijnlijk was dit wat “gewoontjes”.
Gelukkig zijn er nog een aantal Hutongs behouden. Dit geeft de stad een extra dimensie t.o.v. elke willekeurige Amerikaanse stad.
O ja, we hebben natuurlijk ook een aantal dingen bezocht. Op de eerste dag was dat het Olympisch park met zijn sportaccommodaties. Geweldig indrukwekkend. Dit was ook voor mij nieuw. Met Benjamin ben ik op de allerhoogste rij stoelen van het Olympisch stadion gaan zitten. Fantastisch uitzicht op historische sportgrond.
Volgende dag naar de Verboden stad. Waanzinnig druk; desondanks de moeite waard. We hadden een gids voor ons vieren en dat leverde toch veel extra informatie op.
Uiteraard zijn we ook op het Tiannamenplein geweest. Het blijft een indrukwekkend plein.
In het Mao mausoleum zijn we niet geweest. Het is maar bepaalde delen van de dag open en dan staat er een rij tot bijna aan de Chinese muur.
’s-Avonds zijn we naar een acrobatiekvoorstelling geweest. Zeer spectaculair. Vooral de motorrijders in zo,n afgesloten kogel.
Het Zomerpaleis hebben wij ook bezocht. Wederom erg druk. We hadden gekozen voor een audio-gids, maar dit bleek niet zo’n gelukkige keuze.
Op donderdag moest Sylvia werken en zijn Willo, Benjamin en ik naar de Chinese muur gegaan. Onderweg hebben we nog een demonstratiefabriekje voor cloisonné spullen bezocht.
Er werd maar zeer kort uitleg gegeven over het productieproces. Men probeerde je zo spoedig mogelijk in hun verkoophal te krijgen. De reactie van Willo: wat een geweldige snoepwinkel.
De muur is al vaak beschreven en iedereen heeft er wel een beeld van, maar desondanks sta je toch versteld als je het”ding” live ziet. Na het lopen/klimmen op de muur, mochten we het dal in met een soort rodelbaan. We waanden ons dan ook weer even in de Efteling. We moesten alleen ca. 1,5 uur wachten voor we naar beneden konden omdat de baan bat was van de regen.
We dachten met een rotsnelheid te kunnen afdalen, maar dat viel vies tegen. Voor Benjamin, onze kopman, zat een of andere Chinese meid constant te remmen. We hebben haar vele verwensingen naar haar hoofd geslingerd, maar deze zal ze wel niet hebben verstaan wat ze bleef op een slakkengang glijden.
Wij zijn nog in het Nationaal Chinees museum geweest, hebben veel gewinkeld op de Wangfujin, hebben leuke Hutongs gezien en geweldig goed gegeten.
Tenslotte hebben we misschien wel het mooiste museum van Beijing bezocht. Dit was het Hotel waar Sylvia haar stage doorbrengt. Een waar museum. Pracht en praal van keizerlijk niveau.
8 dagen Beijing vliegen voorbij, ik heb lang niet van alles verslag gedaan, maar een indruk weergegeven van onze belevenissen in deze “booming” stad.
Op 25 juli hebben wij afscheid genomen van Sylvia en hebben wij, met een tevreden gevoel, de thuisreis aangevat.


AFSCHEIDSTHERAPIE?!

Mijn reisstatus: Ik ben terug over 7 dagen. De zin staart me onafgebroken aan vanuit mijn computer scherm...

Ze zijn weg, wat een domper... De zin die mam tegen me zei weerklinkt meedogenloos in mijn hoofd. ”Als we weg zijn ga je de dingen vanzelf afsluiten”. Ze had gelijk... Het voelt alsof ik de dingen af moet gaan ronden. Wat doet die gedachte zeer! De verschillende emoties lijken mij parten te spelen, aan alle kanten aan mij te trekken...
Weer naar huis!!
Ik wil niet gaan!!
Ik mis mijn vrienden!!
Ik wil mijn vrienden hier niet missen!!
Ik mis de Nederlandse cultuur!!
Ik ga deze cultuur zo missen!!
Sja, en wat doe je eraan? Helemaal niks...
Ik heb mijn agenda idioot vol geboekt zodat ik maar vooral niet in een gat terecht kom als ik thuis ben. Wat dat betreft mag ik blij zijn met mijn her’s! En als ik die stemming erin houd gaat het leren me misschien ook wel wat makkelijker af... Bezigheidstherapie?!
Een ding is zeker, ik heb genoeg te doen als ik thuis ben!

Ik blijf me overigens nog steeds verbazen over het feit dat mijn reisdagboek zo ongelofelijk veel hits heeft?! Misschien moet ik sponsors gaan zoeken?! Toch goed voor je zelfvertrouwen zo iets. Hoeveel mensen kunnen zeggen dat hun blog 7931 hits heeft? En inmiddels zullen het er misschien wel meer zijn! Man man man, wat ben ik trots! En dat terwijl ik niet eens een pro-blogger ben ofzo, sterker nog, dit is mijn eerste! Ik zeg: OP NAAR DE 10.000!!!

Een klein feitje wat Benji zeer slim buiten zijn verslag heeft gelaten is dat onze womanizer de vrouwen hier van zich af moest slaan! Hij werd op de laatste avond zelfs versierd door een meid die 3,5 jaar ouder dan hem is... Mag ik even een staande ovatie voor deze jonge adonis?!

De maandag (vorige week) dat mijn familie huiswaarts keerde ben ik hier werkelijk fantastisch opgevangen door mijn vrienden. Die overigens inmiddels ook weten dat ik me het liefst die hele dag opsluit in mijn kamer om mijn warrige hoofd, vol met verschillende emoties, uit te sorteren.
Helemaal bek af na 8 uur werk (want Benji en ik hadden zo’n 10 minuten geslapen die nacht) heb ik een dutje gedaan... De boosheid, hoop en wanhoop als het aankomt op mijn slaapritme ben ik inmiddels voorbij. Ik slaap als ik kan en probeer zo veel mogelijk aan mijn rust te komen, al kan ik niet wachten tot ik weer in mijn eigen bed kan slapen. Ook het eten mis ik, in China is er mijns inziens niet veel ’gezond’ voedsel te vinden, tenminste als je binnen je budget wilt blijven. Bij deze doe ik dan ook een verzoek aan Nick ’pleeeeaaassseeee pleaassseeee maak je gekookte kip salade voor me als ik weer thuis ben?!?!?!’ Ik mis de vitamines... Hell yea ik eet zelfs spruiten als het moet!
’s Avonds ben ik naar -je raad ’t nooit- Salud gegaan! Daar waren de oude vertrouwde stamgasten (lees:alcoholisten). Sh*%, dat maakt mij er dus ook een?!
Justin had die dag vrij want het was Pink’s (medewerker Salud) afscheidfeest die avond. Toch stond hij samen met Pink achter de bar te werken. Pink ging namelijk overstappen naar Clement’s bar: ’Temple’.
Uit ’t niets werd ik aangetikt door een persoon achter me, die vervolgens richting ’t raam wees. Justin stond buiten te wachten en zat op een scooter.. Wat was hij nou weer van plan?!
”Where are you going? Is that yours?”
”No I borrowed it from my friend, he’s at the bar next door. I’m going to pick up some stuff at another bar, are you coming?”
”Sure.”
Hoezo licht therapie?! Wil je van je ’down’ feeling af? Neem een scooter en cross door de kleine, eeuwen oude Hutongs van Beijing! De kleine huisjes flitste aan ons voorbij en de scooter verplaatste zich zo soepel door de straten. Man man man, ik giechelde een nieuw wereldrecord. Half zenuwachtig omdat de Hutongs erg smal waren vergat ik verdrietig te zijn en besloot ik van mijn laatste twee weken te genieten, en wel 100%. Ik zou mijn geweldige tijd hier afsluiten met de twee beste weken die ik ooit heb gehad. Ik zou mijn vrienden elke dag zien, elke dag stappen, elke dag leuke dingen doen, elke dag alles er uit halen wat er in zit.
Eenmaal aangekomen bij de plaats waar hij de spullen op moest halen vroeg hij of ik niet zin had om mee te gaan naar Pink’s afscheidsfeest. ”We’re going to KTV” Dit is voor de leken onder ons een vage zin, maar voor iedereen die wel eens in China is geweest is dit een bekend begrip! KTV is namelijk karaoke! Het is geen naam van een bar, nee, het is een begrip dat staat voor een bepaald fenomeen. Dit fenomeen kan het beste uit worden gelegd als een ruimte waar je met personen kunt gaan zitten en dansen (kan besloten zijn kan ook voor iedereen toegankelijk zijn) waar je dus karaoke kunt beoefenen.
Ik vond dat ik als rasechte nep-Chinees op z’n minst een keer Chinese karaoke gezien moest hebben (die niet in de bar van het hotel plaats vond). Dus ik besloot mee te gaan.
Terug bij Salud namen we met een stel andere een taxi richting ’Tango’ zo heette het gebouw waar we heengingen. Waar ik overigens steil van achterover sloeg toen we daar aankwamen. Het was een immens gebouw compleet bezet met kleurrijke let verlichting. Ook van binnen was het erg gaaf, heel modern ingericht en vooral gigantisch. Er waren clubs in het gebouw, een restaurant en natuurlijk de KTV-rooms! Die kon je dus met een groep huren en dan had je een ruimte die je deelde met je groep waar je om de beurt slachtoffer kon worden van karaoke! Ik heb een kort filmpje gemaakt om je een sfeer impressie te geven.
Toch een geluk dat ik zo groot ben, naar meerdere pogingen om mij richting de microfoon te duwen gaven de Chineesjes het toch maar op. Nee, Sylvia was niet van plan om mensen een hart infarct / gehoorbeschadiging te bezorgen vanavond. Toch heb ik het ENORM naar mijn zin gehad, ik prees mezelf gelukkig dat ik mensen als Pink en Justin om me heen had want mijn negativiteit was compleet verdwenen.
Rond een uurtje of 4 werd het dan toch tijd om naar huis te gaan, Justin was ladderzat dus die heb ik eerst thuis afgezet en vervolgens heeft de taxi mij fijn voor de deur afgeleverd. Wat een top avond!

Dinsdag was ik HE-LU-MAAL brak. Ik had me het apezuur gewerkt en niet al te veel geslapen. Cici was samen met Toni weg en ze zouden pas zaterdag terugkomen. Ik had niet zo’n zin in Isabella en Clement was aan het werk. Dus mijn plannetje om elke dag uit te gaan werd tegen gehouden mede ook door mijn slaapgebrek.. Inderdaad, mijn oude botten kunnen het niet meer aan! En mijn oude botten worden over niet al te lange tijd weer een jaartje ouder... 21!!!!! Wat is dat een belachelijke leeftijd.. Het is een leeftijd waarna je heel lang kunt wachten op een volgende mijlpaal... of niet?! 25 is toch ook iets?! Kwart eeuwtje? Vind ik ook een mijlpaal! Ach, vrede moet ik er toch mee hebben, of zal ik vanaf nu stiekem gaan terugtellen? Word ik 12 augustus 19 jaar! Nee dat vind ik ook niets.. Wat ben ik toch een zeik vot! Het nieuwste medicijn tegen verjaardagen is botox en facelifts dus hoop is er altijd nog hahahaha!

Woensdag vond ik het weer eens tijd voor de kapper.. Mijn roze haar was inmiddels vervaagd naar een rare rossige kleur. Ik wist niet wat ik met m’n haar aanmoest en na een multi bericht op whatsapp gingen te meeste stemmen uit naar bruin. Zelf een enkeling die voor blond stemde... Kun je het je voorstellen, IK blond?!?! Ik bedoel, ik ben wel eens blond geweest... Maar dan kan niet mooi zijn geweest!
Ik zat nog niet in de stoel of ik had er alweer spijt van dat ik weer naar een Chinese kapper ging. Ik was heel duidelijk: ’bruin en alleen de puntjes geknipt’ nu kan ik je een hoop gezeik besparen door niet in detail te treden hoe ik steeds kleiner werd bij elke hap die de ’kapper’ uit mijn haar nam, dus ik zal je maar gewoon vertellen hoe ik de kapsalon naar buiten liep: met dezelfde kleur haar als ik heen was gegaan alleen dan 5 cm korter. De eikel had me een bob geknipt! Eenmaal thuis aangekomen kwam ik erachter dat mijn kapsel zo scheef was als het gebit van de kapper. Lange plukken, kortere stukken... Change, ik mis jullie!!
’s Avonds heb ik wat bij Salud gedronken en heb ik wat met Justin en Pink gekletst. Je zult overigens wel denken, wat een alcoholist! Maar nee, met drinken bedoel ik niet altijd alcohol en als ik drink op een avond dan is het nooit veel.. Heb ik nooit echt gedaan. Vind dronken zijn vreselijk met name omdat ik niet afhankelijk wil zijn van anderen. Maar ik mag niet klagen hiero hoor! Zowel mijn non- als alcoholische dranken krijg ik 9 van de 10 keer gratis, HET grote pluspunt van vrienden achter de bar!

Donderdag had ik een heel plan! Aangezien de avond ervoor Clement voorbij Salud kwam gelopen en enigszins beledigt was dat ik niet even een pitstop had gemaakt bij Temple, vond ik het niet meer dan fair om de avond te beginnen bij zijn bar.
Op mijn weg vanuit het hotel naar Temple kwam ik een bekend gezicht tegen. Waar kende ik hem ook alweer van? Ik weet ’t weer! Het was ’n keer dat ik met Cici aan de bar zat en ze mij vertelde over de hekel die ze had aan haar tattoo (best rot eigenlijk) en dat ze dacht dat mannen in China dat niet aantrekkelijk vinden.
Ik: ”Why would you care if they like it or not?! I mean like, if YOU like it then you shouldn’t be giving a f*% what other people think. To be honest, I wear my tattoos with proud, I love them! They tell a story about me and who I am.”
”Wow, I never looked at it like that... I know you’re right but still.. In China man don’t like tattoos”
”Well luckaly you still have a few billion other guys left”
*Staat een Westerse gast aan de bar*
Ik: ”Hey you, tell me what you think about girls with tattoos, and better be honest!”
Gast: ”They’re more than welcome”
”You see Cici?!”
Nou DAAR kende ik die gast dus van... Hij was diegene die aan de bar stond.
Ik: ”Hey how are you?”
Hij: ”Good good and you?”
”Me too.”
”Are you going to Salud?”
”No, no I’m heading towards a friend’s bar, are you?”
”Yes I’m meeting some friends there”
”Ohh nice, well the plan is to go to Salud later so maybe I’ll catch you then”
”Yeah, sure, see you later!”
”Uhh, what was your name again?”
”It’s Sam and yours?”
”Sylvia, or Sky whatever you prefer.. Nice meeting you Sam, see you later!”
”See you later!”
Hophop! Op weg naar Temple! Moet toch wel eerlijk bekennen dat ik ietwat onder de indruk was van deze Sam. Maar nu was het tijd voor Clement’s bar! Het was er weer gezellig en ik zag veel bekende kopjes. Er trad een bandje op en de muziek was goooeeeddd! Toch is de sfeer in Clement’s bar niet hetzelfde als bij Salud. Ik heb het er echt wel naar mijn zin maar het mist iets aan sfeer.. Het is ook redelijk sober ingericht maar dat komt omdat het een ’rock’ bar is en het dan dus ook die uitstraling moet hebben.
Ik vond het na 2 uurtjes wel leuk geweest en hield t voor gezien.. Ik baande mij een weg door het afval dat hier en daar verspreid op straat lag en zette koers richting Salud. Alweer kwam ik op mijn weg Sam tegen, dit keer samen met twee meiden en ze waren ijs aan ’t bestellen. Hij stelde me netjes aan ze voor: Barbara en Isa. Barbara, een meid met ontzettend gaaf haar, heel kort, blond en prachtige krullen en Isa, ietwat gezette meid met prachtige tanden!
”We’re going to Sanlitun, want to come with us?!” aldus Isa.
”Yeah sure, just have to tell some people at Salud that I’m going”
Dus ik Salud in gelopen, tegen Justin, Pink en de rest gezegd dat ik niet meer terug zou komen en ben met Sam, Isa en Barbara vertrokken naar Sanlitun.
Daar introduceerde zij me ’Kai-bar’ waar na een uurtje het kwartje toch wel begon te vallen. Ik stond, overkomt mij weer, in een gaybar! Dus terwijl ik vrolijk dacht wat krijgen we toch veel bekijks van leuke kerels, dachten zij natuurlijk wat moeten die hier! Ik heb me helemaal kapot gelachen met Isa, een ding moet je de homo’s (klinkt vreselijk negatief maar bedoel ik niet zo hoor!) erop nageven; feesten kunnen ze als de beste!
Helaas werd mijn prins op het witte paard met de minuut minder charmant... Sterker nog, ik leef liever ’lang en gelukkig’ met het witte paard dan met die weirdo! Sam was niet onaardig, nee sterker nog, hij was ERG aardig... Voor ELKE dame, EN heer en ik geloof zelfs meerder barkrukken en staantafels. Isa kon het zo goed verwoorden: ”He is SO goofy! The way he moves on the dancefloor! And what is up with him HUMPING everybody and emmm everything?! I mean, did you just see that? He humped the stool!!!”. Het was waar, deze (jonge) man (30!) leek net een puppy voor het eerst in zijn pubertijd, geen object bleef ongeschonden. Naja behalve ik en Isa dan, ik zei vriendelijk dat als hij dat bij mij zou proberen ik hem eigenhandig zou castreren. :) Barbara leek er echter geen moeite mee te hebben en humpte gezellig mee ze bleken al enige weken te flikflooien en het was sowieso haar laatste avond, ze vloog de volgende dag terug! Na een o, zo romantisch afscheid (Isa met de bartender, Barbara met Sam en ik met de dichtstbijzijnde straatlantaarn) spraken Isa en ik af met elkaar te bellen de volgende dag, eind goed al goed!

Ik had me donderdag zo met Isa vermaakt dat we afspraken die dag erna (vrijdag) weer naar Sanlitun, Kai-bar te gaan.
Dit keer lagen we dubbel met het bepalen wie nou ’straight’ was en wie ’gay’. Het mooie was dat er overduidelijk veel onze kant op werd gekeken door een jongen. Die deelde zijn tafeltje met een overduidelijke gay (nee weer niet denigrerend bedoelt). Isa en ik konden maar niet uitmaken of de jongen met het hoedje nu ook gay was.. Zo ontstond het fenomeen ”hot-gay-guy-with-hat” waar we elkaar dat weekend mee om te oren sloegen. Ook de twee kerels waren gefascineerd door Sam’s ’rijkunsten’. Waaruit Isa en ik helaas moesten concluderen dat ook deze jongeman niet op vrouwen viel!
Het is ongelofelijk maar waar... Ik krijg vaak vragen van mensen: ”heb je al iets leuks gezien?” ”heb je al iets aan de haak geslagen?” Aziatische jongens van rond mijn leeftijd (iets ouder) zijn vaak getrouwd, die dat niet zijn zien eruit alsof ze 15 zijn en die DAT niet zijn vallen vaak niet op vrouwen... Hoezo generaliseren Sylvia?! Maar goed, je krijgt in ieder geval wel een beetje een beeld van de situatie haha!
Isa’s bartender leek op een wolkje te zweven! Het was meer dan schattig hoe hij elke keer naar Isa keek, net alsof ze een cadeautje was! Die twee waren al zeker een week aan het daten, helaas zou Isa maandag morgen ook vertrekken, terug naar Florida.
Ik heb die avond Sam nog eens heel goed duidelijk gemaakt dat ik niets van hem wilde.. Wat voor hem nogal moeilijk te bevatten leek. Dit gebeurt overigens vaker met jongens die zichzelf te serieus nemen... Afgewezen worden staat niet in hun woordenboek en ALS ’t dan gebeurd zijn het net kleine kinderen! Ik sta er nu bij stil dat ik al 2 modellen heb afgewezen deze vakantie! Mijn ego neemt in China absurde proporties aan! Misschien maar een tweede seat erbij boeken voor volgende week, gnagnagna!

In de waan dat zaterdag Isa’s laatste stapavond zou zijn ben ik ook zaterdag weer naar Kai-bar geweest. Gelukkig heb ik ’t weekend vrij, wat betekend dat ik de halve dag bij kan komen van de avond ervoor! Zaterdag was mijn ’hot-gay-guy-with-hat’ er niet en moesten we ons vermaken met het andere volk in Kai-bar. Isa’s schoolvriendinnen waren er dit keer ook bij!
Isa vertelde me over het ’appartement’ waar haar barman in leefde. Hij durfde haar eerst niet mee naar huis te nemen omdat hij zich waarschijnlijk schaamde. Hij leefde namelijk zoals Isa zei: ”in the getto”. Ik denk dat ze daarmee een hutong bedoeld. Dan zie je wat een contrasten Beijing heeft.. Dat maakt deze stad echt fantastisch! Ik ben ’gewend’ aan de Hutongs, ik leef namelijk in het oude gedeelte van Beijing. Toch kan ik me voorstellen dat het voor een buitenstaander (die Wangfujing en Sanlitun is gewend) Hutongs eruit zien als getto’s. In mijn ogen geef je dan een verkeerde, negatieve klank aan het woord. In Hutongs wonen namelijk geen gangsters, nee, die wonen hier in dikke villa’s. In de Hutongs wonen de mensen die kei maar dan ook kei hard moeten knokken voor hun geld. Ze wonen vaak met de hele familie (opa en opa, vader en moeder, eventueel ooms en tantes en natuurlijk kinderen) op gemiddeld nog geen 16 m2. Sanitaire voorzieningen hebben ze niet, of tenminste, niet in hun eigen huis. Daarvoor moeten ze naar de openbare voorzieningen, vaak centraal gelegen ten op zichte van de hutong..
Jep, ik ben een dankbaar mens.

Zondag kreeg ik een belletje van Isa: ”Hey girl! I’m going out tonight anyways, I’ll just sleep on the plane tomorrow. Care to join?!” Tien minuten later zat ik in de taxi richting Sanlitun. Eenmaal aangekomen in Sanlitun liep ik weer richting Kai-bar, waarbij, toen ik binnenliep, het ernstig duidelijk bleek dat dit toch een dagje te veel van het goede was. Het was er uitgestorven en ERRUG saai. Maar ik begreep Isa wel, die wilde graag haar laatste uurtjes met haar barman doorbrengen. Geen probleem! Ik vermaak me toch wel!
We hebben het niet laat gemaakt die avond en hebben bij de taxi afscheid genomen... Jammer hoor, want wat heb ik een lol met haar gehad de afgelopen dagen. Nadat haar barman zo vriendelijk was om de taxi chauffeur uit te leggen waar ik heen moest stapte ik in en reed richting huis.
In bed nam ik de week nog eens door... Was toch wel erg veel van het goede. Was uitgaan mijn afscheidstherapie?! Ik ging het aankomende week in ieder geval wat rustiger doen... Dan is het mijn laatste werkweek (01/08 - 05/08) en die wil goed afsluiten. Cici en Toni zijn er dan sowieso niet, die gingen namelijk dinsdag met de trein rond reizen (jaloers!). Verder maakte ik nog wat plannetjes over mijn farewell / bday party, ging ik ’m dan toch houden? En dan in Clement’s bar? Daar moest ik nog maar eens goed over nadenken...

Zoals je dus ziet ben ik behalve dinsdag elke avond uitgegaan... Het is voor mij een ’escape’ van de gedachte dat ik straks afscheid moet nemen. Op een of andere manier heb ik het daar altijd erg moeilijk mee. Ik heb hier zo veel interessante mensen ontmoet, verschillende ervaringen opgedaan en veel dingen gezien. Dat ik de kans heb gekregen om naar China te gaan en dit allemaal mee heb kunnen maken, maakt mij meer dan een gelukkig mens. Tevens heeft het mij veel aan het denken gezet. Ik kreeg laatst een nieuwsbrief van waarbenjij.nu binnen over vrijwilligers werk in het buitenland. Daar heb ik het met mam al meerdere malen over gehad. DAT lijkt me ook echt een verrijking. Ik heb hier vaak met brandende ogen naar sommige situaties of personen gekeken. Momenten van verrijking denk ik dan bij mezelf. Ik wil wat teruggeven aan de wereld, want als iedereen een handje mee zou helpen zou het er sowieso heel anders uitzien. Maar goed, ik heb makkelijk praten. Toch ga ik dit waarmaken! Zodra ik thuis ben ga ik kijken wanneer ik een maand vrij heb / kan nemen, dan trek ik de stoute schoenen aan en ga gewoon... Gewoon gaan...

De combo werken / uitgaan heeft me inmiddels wel aardig gesloopt, het klinkt misschien raar maar ik kijk er stiekem wel weer een beetje naar uit om het allemaal een standje lager te doen als ik thuis kom. Ik ga me dan vooral concentreren op mijn studie, leuke dingen doen met vrienden en een bijbaan zoeken!

Tot over een week lieverds!